ساختمان مجلس ملی بنگلادش
ساختمان انجمن ملی در سال ۱۹۵۹ توسط حکومت پاکستان به عنوان یک توسعه برای اداره مرکزی پارلمانی شان به طور مفهومی و عقیده ای تصور شد .در مارس ۱۹۷۱ ساخت عمارت متوقف شد ، هنگامیکه بنگلادش از پاکستان اعلام استقلال کرد. به طور ابتکاری کان قصد به ساخت یک ساختمان عظیم تاریخی را داشته بود . اما پس از اینکه بنگلادش به طور رسمی از فرمانروایی پاکستانی در دسامبر ۱۹۷۱ شکست خورده پروژه از مرزهای کالبدی خود فراتر رفت و بیشتر به سمبلی از دموکراسی و غرور و مباهات برای بنگالی تبدیل شد . طراحی ساختمان سرانجام در سال ۱۹۸۲ با بیش از دو برابر برآورد ابتدایی یعنی ۳۲ میلیون دلار هزینه به اتمام رسید. همانگونه که عصر و دوره ساختمان مجلس ملی گیرا و با شکوه است طراحی لویی کان همچنین بیشترین جنبه فریبنده پروژه را داراست .
پروژه بر قوامی عمیقاً بنیادی و ریشه ای که در مفهوم پردازی اش ریشه دارد ، شهروندگرا و درگیر با بوم بنگال می باشد . طراحی کان برای مصالح ساده محلی که به آسانی موجود بوند و می توانستند در روش های تشخیصی و واضع مشابه اجرا و پیاده شوند . که در مقابل آب و هوای بیابانی خشن و ناملایم درست کردن یک ساختمان مدرن را نسبت به یک زمینه غیر مدرن و قدیمی متفاوت به طور دیگر حفاظت خواهد کرد
مجتمع کامل و بی عیب به واسطه ریخته شدن بتون با مرمر جواهر نشان شده سفید در مکان ساخته شد. چیزی که هست نه تنها یک اظهار قدرت و حضور نوگرائی و مدرنیستی هست اما بیشتر یک عهد و پیمان به مصالح و ارزش های محلی می باشد. جرم خالص (حجم عمود) مجلس ملی مقیاس شده تاریخی و دریاچه مصنوعی اطراف ساختمان به عنوان یک عایق و جداکننده طبیعی و سیستم خنک کننده عمل می کند که همچنین شروع به خلق فضائی که جذاب و وضعیت های نور رسانی می کند.شکل های هندسی برپاشده بر روی منظرهای متفاوت نمای خارجی یک تأثیر نمایشی و مهیج به سرتاسر ترکیب ساختمان می افزاید.
شکل های هندسی مختصری از برپائی اشکال و تصاویر در فرهنگ سنتی بنگالی هستند که در خلق یک اتحاد و یگانگی هویت های فرهنگی قدیم و جدید معنی می شوند. و به علاوه سرویس دادن روشنائی دیوارها و یک سیستم کنترل محیطی طبیعی برای درونی . برای کان نور یک جنبه (نمود) مهم در طراحی یک ساختمان بود ، نه فقط به عنوان یک روش برای روشن ساختن . یک مکان ، اما بیشتر روشنائی (ادراکی ، تصوری ، خیالی ) به عنوان یک خالق مکان.
در مجلس من یک عامل نوردهنده به درونی طرح را معرفی و مطرح کردم. اگر شما یک سری ستون ها را ببینید شما می توانید بگوئید که انتخاب ستون ها یک انتخاب در نور است. ستون ها مانند سه بعدی هائی مکان های روشنائی را تنظیم می کنند. هم اکنون درباره آن دقیقا در معکوس فکر کنید و فکر کنید که ستون ها تهی و خیلی بزرگتر هستند و دیواره هایشان می توانند نور خودشان را بدهند. آن گاه تهی ها اتاق هائی هستند و ستون سازنده روشنائی هست و می تواند نور را روی اشکال مجتمع ببرد و پشتیبان مکان ها باشد و نور را به مکان بدهد. من در حال کارکردن برای توسعه عامل به این قبیل وسعت و اندازه هستم که آن یک نهاد شاعرانه شود جائی که زیبائی خودش را خارج از مکانش در ترکیب دارد. در این روش آن قابل قیاس با ستون سه بعدی می شود که مثل یک روشنائی دهنده عمل می کند که من در بالا به آن اشاره کردم.
Louis kahn
