– سطح زیربنای مجموع واحدهای مسکونی حداکثر معادل ۱۲۰% نسبت به سطح زمین مجاز می باشد.
۲- سرانه زمین ناخالص به ازای هر واحد مسکونی حداقل معادل ۱۰۰ مترمربع می باشد.
۳- مساحت کوچکترین واحد مسکونی نباید از ۸۰ مترمربع کمتر باشد.
۴- حداکثر سطح اشغال مجاز در همکف معادل ۳۵% سطح کل زمین می باشد. سطوح زیربنای نگهبانی، گلخانه، دوش و رختکن و سرویس های بهداشتی و استخر و فضای سرپوشیده تفریحی کودکان مسئول محدوده فوق نمی شود.
۵- احداث محل پارک اتومبیل به تعداد معادل حداقل ۷۵% نسبت به تعداد واحدهای مسکونی الزامی است.
۶- حداقل سطح خالص پارکینگ به ازای هر اتومبیل ۵/۱۲ مترمربع می باشد.
۷- حداقل عرض معابر دسترسی به محل های پارک ۵/۵ متر رعایت گردد.
۸- مجموع سطوح تحت اشغال زیربنای ساختمانهای مسکونی در همکف به اضافه سطح اشغال مسیرهای اتومبیل رو و پارکینگ ها در شرایطی که پارکینگ ها در محوطه روباز پیش بینی می شود نباید از ۶۰ درصد سطح کل زمین بیشتر باشد.
ضوابط الگوی خانه نمونه شهری :
الف) مکانیابی
۱٫ رعایت ضوابط طرحهای توسعه شهری مصوب (به لحاظ کاربریها، سرانهها، تراکمها و…)؛
۲٫ رعایت ضوابط محیط زیست پایدار؛
۳٫ امکان تامین و دسترسی مناسب به خدمات عمومی و تاسیسات زیربنایی؛
۴٫ رعایت نکات مربوط به پهنهبندی سانحهخیزی از قبیل زلزله، سیل، رانش و غیره.
ب) زمین
۱٫ استفاده بهینه از زمینهای شهری از طریق تجمیع پلاکهای کوچک، بازیافت زمین در بافت فرسوده؛
۲٫ حداکثر استفاده از تراکم در چارچوب ضوابط در اراضی مسکونی؛
۳٫ تعیین سرانه زمین مسکونی در مناطق شهری با توجه به ویژگیهای اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و کالبدی؛
ج) زیربنای واحد مسکونی
زیربنای مفید واحد مسکونی در سه سطح کلانشهرها و سایر شهرهای مناطق سردسیر و مناطق گرمسیر به شرح ذیل تعیین میگردد:
۱٫ کلانشهرها، مشتمل بر شهرهای با جمعیت بیش از یکمیلیون نفر: در حد ۷۵ مترمربع؛
۲٫ شهرهای مناطق سردسیر شمال و غرب کشور و نیز نواحی معتدل خزری: در حد ۹۰ مترمربع؛
۳٫ شهرهای مناطق گرمسیر، مشتمل بر نواحی گرم و خشک مرکزی و نوار ساحلی جنوب کشور: در حد ۱۰۰ مترمربع؛
۴٫ به لحاظ رعایت الزامات الگوی تفکیک، ضوابط طراحی و معماری و… حداکثر زیربنای مفید واحد مسکونی تا حد ۵ مترمربع با تایید سازمان مسکن و شهرسازی استان مربوطه قابل افزایش خواهد بود.
۵٫ همچنین استانهایی که میانگین بعد خانوارها در آن حداقل ۲۰درصد بیش از میانگین ملی نقاط شهری کشور باشد، سطح زیربنای مفید واحد مسکونی تا ۱۰درصد مساحتهای تعیین شده در هر یک از مناطق سهگانه فوق قابل افزایش خواهد بود.
۶٫ در احتساب زیربنای مفید، فضای مفید محصور شده قابل سکونت ملاک عمل خواهد بود و شامل پیلوتها، فضاهای ورودی، راه پلهها، بالکنها و فضاهای مشاع نمیگردد.
د) طراحی
۱٫ حفظ هویت بومی، ایرانی، اسلامی و توجه به ویژگیهای اجتماعی – فرهنگی و اقتصادی و مقیاس انسانی در طراحی فضاها و بناهای مسکونی؛
۲٫ توجه به عوامل اقلیمی و محیطی در طراحی؛
۳٫ توجه به شیوه سکونت و تطبیق آن با زندگی امروز و نیازهای گوناگون بهرهبرداران متفاوت؛
۴٫ انعطافپذیری عملکردی و ساختمانی؛
۵٫ ایمن بودن فضای خانه و محیط مسکونی برای تمامی گروههای سنی به ویژه کودکان و سالمندان و معلولین؛
۶٫ تامین و طراحی فضاهای عمومی در راستای تقویت روابط اجتماعی و فراهم نمودن زمینه مشارکت؛
۷٫ توجه به ایمنی و امنیت در طراحی با هدف ثانویه صرفهجویی اقتصادی؛
۸٫ استفاده از انرژیهای تجدید پذیر از طریق جهتگیری مناسب ساختمان و توجه به استفاده بهینه از انرژی در طراحی؛
۹٫ تاکید بر استحکام بنا در طراحی و انجام محاسبات مبتنی بر مبانی فنی و اقتصادی؛
۱۰٫ تامین فضاهای سبز و خدماتی – رفاهی در مجتمعهای مسکونی؛
۱۱٫ توجه به اصول تنوع فضای زیست شهری، تناسب و… در طراحی ضمن رعایت ضوابط و قوانین شهرسازی و معماری؛
۱۲٫ تنوع در طراحی از نظر ابعاد، مصالح و نقشه ؛
۱۳٫ توجه به ارزشهای فرهنگی و حفظ حرمت و منزلت خانواده (اصول حریم و محرمیت)؛
۱۴٫ تامین فضای باز (عرضه) متناسب با سطح اشتغال و تعداد واحد مسکونی و جمعیتپذیری.
ه) فناوری ساخت
۱٫ استفاده از فناوریهای نوین ساختمان (سبک، سریع و مقاوم) و استاندارد نمودن اجزای آن؛
۲٫ رعایت آییننامهها و مقررات ملی ساختمان؛
۳٫ انتخاب نوع اسکلت با توجه به ویژگیهای فنی، اقتصادی، اجرایی و اقلیمی؛
۴٫ استفاده از مصالح استاندارد و بادوام و تا حد امکان محلی؛
۵٫ صرفهجویی در مصرف انرژی از طریق استفاده از فناوریهای نوین و مصالح مناسب در جدارههای ساختمان؛
۶٫ توجه به روشهای نگهداری از طریق استفاده از تکنولوژی جدید در تاسیسات شهری؛
۷٫ کاهش ارزبری و وابستگی صنعت ساختمان از طریق استفاده از مصالح و معادن محلی استاندارد؛
