بی اطلاعی از معماری

مردم نسبت به نقاشی، موسیقی، مجسمه سازی و ادبیات حساس اند، اما نسبت به معماری هیچگونه حساسیتی ندارند. آن روشنفکری که از شناختن هنرمندی نقاش، ابا دارد، شرم می کند، از اینکه اعتراف کند چیزی درباره ی افرادی از جمله معماران نامی، نمی دانند، ابایی ندارند. روزنامه ها ستون هایی را به نقد کتاب ها، نقاشی، فیلم، موسیقی و هنر و… اختصاص می دهند ولی معماری در این روزنامه به فراموشی سپرده میشود.
درباره ی آثار معماری برجسته و با ارزش، تنها هیچگونه تبلیغ مناسبی انجام نمی گیرد، حتی هیچ وسیله مؤثری هم وجود ندارد که از احداث ساختمان های زشت جلوگیری کند. برای «فیلم» و ادبیات سانسور وجود دارد، اما هیچ محدودیتی برای جلوگیری از شهرسازی و معماری ناهنجار موجود نیست.
و بالاخره هر کسی مختار است که پیچ رادیو را ببندد و یا کنسرتی را ترک کند. فیلم یا نمایشی را که مورد پسندش نیست نبیند و یا کتابی را که مایل باشد نخواند، اما هیچ کس نمی تواند در برابر بنایی که صحنه زندگی شهرنشین ها را شکل میدهد، دیدگان خود را ببندد.
بی تفاوتی نسبت به معماری در ذات و فطرت انسان نیست و یا از طبیعت بنا سرچشمه نمی گیرد، این موردی است که نیاز به تحقیق و بررسی دارد. بدون تردید، در زمینه معماری مشکلات عینی وجود دارد. معماران، تاریخ نویسان و ناقدان هنر، بعنوان ارائه دهندگان پیام علم و هنر این فن، قادر نیستند که عشق به معماری را در بین توده مردم و یا دست کم در بین افراد تحصیل کرده، اشاعه دهند.
معمارانی که به حرفۀ خود عشق می ورزند، از نارسایی بناهای کنونی رنج می برند، اما امروزه بخش عظیمی از آنها دارای آن فرهنگی نیستند که قادر باشند معماری را در جایگاه واقعی اش قرار دهند.

قضاوت درباره ی معماری
مورد تأیید بودن وحدت هنر، به تمامی کسانی که در زمینه ی هنری فعالیت دارند، اجازه قضاوت درباره ی تمامی کارهای هنری را داده است، اما آنان ارزیابی از نقاشی را تا پهنه ی هنرهای «فیگوراتیو» می گسترانند و همه ی هنرهای «فیگوراتیو» را تا ارزش نقاشی تقلیل میدهند. آنان در این صورت فراموش می کنند که آنچه مختص معماری است، یا مجسمه سازی و نقاشی تفاوت دارد. در حقیقت همین تفاوت است که معماری را از دیگر هنرهای تصویری مشخص میکند.
بی اطلاعی مردم از معماری و بی تفاوتی آنان نسبت به این مسئله وجود دارد، اما در برابر چنین اغتشاشی در نقد، آیا میتوانیم صادقانه مردم را متهم کنیم؟ آیا این نوعی نقصان در تعبیر روشنی از معماری نیست که چنین بی تفاوتی و بی اطلاعی را سبب میگردد؟ وقتی مهندسان، تاریخ معماری را که چیزی سوای تکنیک ساختمانی است. می نویسند، چگونه انتظار  دارید که توده ی وسیع مردم آن را بفهمند؟ وقتی باستان شناسان به تعلقل فلسفی اصرار می ورزند و از طرف دیگر زمانی که ناقدان، هنر معماری را در پرتو و انعکاسی از گرایش های نقاشی معرفی می کند، به کدام دلیل مردم باید بر روی معمار تعمق کنند و به سرچشمه ی اولیه ی آن، یعنی نقاشی و مجسمه سازی باز نگردند؟
اگر بخواهیم دانش نگرش به معماری را به مردم آموزش دهیم بیش از هر چیزی لازم است که در شیوه ی کار، صراحت داشته باشیم. خوانندگان معمولی، کتاب های زیبایی شناسی و نقدهای معماری را مرور می کنند و در کلمات بی در و پیکر مانند «حقیقت» ، «حرکت» ، «نیرو» ، «نیروی زندگی» ، «شخصیت». «تشابه». «تضاد»  و… غرق می شوند، این ها کلماتی هستند که نویسندگان مختلف در بحث هایشان از کیفیت معماری پشت سر هم ردیف می کنند، بدون آنکه روشن سازند به چه چیزی اشاره دارند، همه ی این کلمات مسلما” جایی بر حق در تاریخ معماری خواهند داشت، اما به شرط اینکه جوهر و اساس معماری روشن باشد.

فضا عامل مهمی در معماری
خصوصیت مهم معماری (خصوصیتی که آن را از سایر فعالیت های هنری متمایز می گرداند) در عملکرد سه بعدی آن است که انسان را در خود جای می دهد.
نقاشی دو بعدی است، حتی اگر بتوان سه تا چهار بعد را نیز به آن القا کرد. مجسمه دارای سه بعد است، اما انسان نسبت به آن در خارج قرار می گیرد، از آن جدا است و سه بعد آن را از خارج مشاهده می کند. لیکن معماری به مانند مجسمه ی بزرگی است که داخل آن را خالی کنند و انسان به داخل آن برود و قدم برند.
وقتی میخواهند خانه ای را بسازند، معمار چشم اندازی از دید خارجی بنا را ارائه می دهد و شاید چشم اندازی از اتاق  نشیمن عرضه می کند سپس پلان ها، نماها و برش ها را در اختیار شما قرار می دهد. یعنی در واقع حجم معماری را، سطوحی که آن را می بندد، به شما معرفی می کند، دیوارهای خارجی و داخلی، سطوح عمودی و افقی. استفاده از این شیوه معرفی در کتاب های فنی تاریخ معماری و توصیف آن در متون مردمی تاریخ هنر به وسیله عکس، وسیعاً  باعث عدم شناخت از فضا میگردد.
در واقع پلان بنا، چیزی جز تصویر مجرد آن بنا، تمامی دیوارهایش  بر روی سطوح افقی نیست. مقتضی است که هیچ کس نمی تواند آنرا ببیند، مگر برروی کاغذ و تنها به هنگام پیاده کردن اندازه های مختلف عناصر ساختمانی به دست کارگران توجیه پذیر است.
به بیانی دیگر، ما انتقال عملی را که معمار از طریق اندازه هایی برای استفاده سازنده ی بنا مشخص می کند، بعنوان یک کار معماری ارائه میدهیم. در حالیکه معماری از مجموعه عرض ها، طول ها و ارتفاع های عناصر ساختمانی که فضا را می بندد، مشتق نمی شود، بلکه درست از همان خلاء از فضای بسته شده، از فضای داخلی که انسان ها در ان راه می روند و زندگی می کنند. مشخص میگردد. بالاخره برای شناخت نسبی دانش نگرش به معماری، کم وبیش از همان روش هایی استفاده میشودکه برای نشان دادن یک نقاشی به کار گرفته می شود. به صورتی که مثلاً ابعاد و تابلو را به دست می دهد یا اینکه فضایی از رنگ های مختلف را جدا از یکدیگر ایجاد شده اند، محاسبه می کند.
واضح است که شعر، تنها مجموعه ای از ابیات زیبا نیست و زمانی که می خواهید نسبت به یک شعر قضاوت کنید، مجموعه آن را با هم مطالعه می کنید. اگر هم بعداً ابیات را جداگانه تحلیل کنید این کار را با نگرش به کل آن مجموعه انجام خواهید داد. کسی که می خواهد مطالعه ای را در زمینه معماری انجام دهد{آغاز کند}. بیش از هر چیز باید تشخیص دهد که پلان بطور مجرد روی کاغذ میتواند زیبا باشد. چهار نما از جهت تعادل سطوح پر و خالی، برآمدگی ها و فرورفتگی ها ممکن است خوب مطالعه شده باشد و حجم مجموعه بنا نیز متناسب به نظر برسد، لیکن به رغم همه ی این مسائل، امکان دارد که بنا به لحاظ معماری فقیر باشد. فضای داخلی آن، به هیچ شکلی نمی تواند ارائه گردد و به هیچ طریقی نمی تواند درک گردد، مگر با تجربه ی مستقیم.
فضا
فضا عامل اساسی در معماری است، تملک فضا، یعنی «دیدن» بنا و یافتن کلید فهم و شناخت آن است تا زمانی که نیاموخته ایم جایگاه نظری آن را بفهمیم و آنرا به مشابه عنصری اساسی در نقد معماری به کار بریم، تاریخ معماری و بنابراین لذت بردن از معماری تنها به گونه ای مبهم وجود خواهد داشت. بطوریکه با همان نقد نقاشی و مجسمه سازی که بناها مورد نقد قرار می گیرند، به مشاجره خواهیم پرداخت. دیگر اینکه به ستایش و تمجید از بناهایی خواهیم نشست که بطور انتزاعی تصور شده اند نه آن بناهایی که بطور مشخص لمس شده اند. مطالعات و تحقیقات، تنها به چهارچوب اطلاعات متن شناختی محدود می شوند. داده های اجتماعی، عملکردی، داده های ساختمانی یعنی آن مسائل فنی، زاده های حجمی و تزئینی، یعنی آن مسائلی که مربوط به مجسمه سازی و نقاشی است. مسلما” بسیار لازم اند، اما در تشخیص ارزش های معماری، اگر زمانی مایه و جوهره ی آن که فضا است. فراموش شود کافی نیستند …. بخش وسیع و بی تناسبی در نوشته های تاریخ معماری مدارس، به تاریخ اجتماعی و شاید هم به تاریخ روانشناسی (از طریق مطالعه در مورد شخصیت نویسندگان) اختصاص یافته است، اما در مورد معماری و جوهره فضایی آن چنین کاری صورت نگرفته است.
معماری چیست؟ اکنون آنچه بیشتر اهمیت دارد این است که آنچه معماری نیست، چیست؟ آیا معیار تشخیص دقیق معماری، در زیبایی و زشتی بناست؟ به بیانی دیگر، آیا اختلاف بین معماری و آنچه معماری نیست، براساس قضاوتی کاملاً زیباشناختی صورت می پذیرد پس در این صورت، فضا که عامل اساسی در معماری بشمار می رود، چیست؟ ابعاد آن چه تعداد است؟ اینها نخستین پرسش هایی هستند که در نقد معماری مطرح اند.

درون  و برون
گفتیم که چهار نمای،خانه، کلیسا و یا ساختمانی عظیم، هر چقدر هم زیبا باشد، فقط جعبه ای است که در داخل خود گوهر گرانبهای معماری را محدود کرده است. ممکن است که روی این جعبه با ظرافت کار شده باشد، اما به هر حال جعبه است. در هر بنایی حاوی جعبه ساخته شده است، مظروف یا محتوا، همان فضای داخل آن است، بسیاری از اوقات وضعیت و موقعیت یکی، بستگی به دیگری دارد.
میتوان با تحلیلی سریع مشاهده کرد که در موارد بسیاری به جعبه ساخته شده بیشتر از طریق دیوارها توجه میشود تا از طریق فضای معماری آن. ببینیم جعبه ساخته شده باتوجه به دیوارهایش در یک بنا دارای چند بعد است. آیا میتوان آن را با ابعاد فضای موجودش، یعنی با فضای معماری اش مقایسه کرد؟
لازم بود که برای ارائه و معرفی محدوده داخلی و دید خارجی بنا، منتظر کشف پرسپکتیو می شدند سپس عکاسی کار را آسان کرد و گرفتن عکس در بین توده ی مردم رواج یافت.
درست همان زمانی که به نظر می رسید. بحث ها روشن شده است. مسئله به لحاظ فنی به سرانجام رسیده است، فکر بشر به این نتیجه میرسد که علاوه بر سه بعد پرسپکتیو در اجسام ما بعد چهارمی نیز وجود دارد. رخداد انقلاب کوبیسم درست قبل از جنگ ، این گونه بود.

نقاش پاریسی در سال ۱۹۱۲ چنین منطقی را ارائه داد:
” من جسمی را می بینم و آن را ارائه می دهم، بطور مثال جعبه یا میز،این جسم را از زاویه ای می بینیم و از همان زاویه دید. آن را در سه بعد ترسیم می کنم. اما اگر جسم را بین دستهایم بچرخانم و یا خودم به دور میز بچرخم ، در هر قدم زاویه دیدم عوض میشود و برای ارائه جسم از هر زاویه دید باید پرسیکتیو جدیدی را ارئه دهم، در حقیقت جسم در سه بعد پرسپکتیو خلاصه نمی شود. برای ارائه ی کامل جسم باید بی نهایت پرسپکتیو از زاویه دیدهای بیشمار ترسیم کنیم”
بنابراین ، با تغییر مکرر زاویه ی دید علاوه بر سه بعد، بعد دیگری مطرح گردید. چنین بود که زمان به عنوان “بعد چهارم” مطرح شد. آنان با روی هم قراردادن تصاویر مختلف جسم از زاویه های مختلف آن مجموعه را در زمان واحد به تصویر کشیدند.
(کوبیست ها) نیز در همین نقطه متوقف نشدند. عشق آنان برای کشف و درک حقیقت جسم تا به آخر، آنان را به این فکر هدایت کرد، در حقیقت هر جسم علاوه بر فرم خارجی، دارای اندامی درونی است. یعنی علاوه بر پوست و عضله و استخوان بندی، یک ساختمان درونی هم دارد. این همان، چیزی است که آنان در نقاشی های خود، همزمان تنها صور متفاوت خارجی یک شئی را ارائه نمی دهند. برای نمونه میتوان جعبه بازی را در نظر گرفت. جعبه ای که بصورت سطح درآمده و دیوارهایش از یکدیگر باز شده باشد.
به نظر میرسد که این چهارمین بعد، جوابگوی ابعاد معماری است. ما مجسمه ای را بین دست هایمان می چرخانیم تا آن را از تمامی جهات ببینیم یا در اطراف دسته ای از مجسمه  می چرخانیم تا آنها را از جهات مختلف از هر سمت و از فواصل مختلف، بررسی کنیم. چنین لرزشی در معماری بیانگر همان عامل زمان است… هر اثر معماری برای اینکه درک گردد و در آن زندگی شود. زمان قدم های ما را طلب می کند.
اما بعدی که همه ی هنرها مشترک است نمی تواند شاخص هیچ یک از آنها باشد لذا فضای معماری در چهاربعد پایان نمی پذیرد و بنابراین، این عامل جدید یعنی زمان در معماری و در نقاشی دو معنای متفاوت دارد:
در نقاشی، چهارمین بعد. کیفیتی در معرفی و در ارائه ی اجسام. یا در واقع عنصری است که نقاش آن را از حقیقت جسم به منظور تصویر کردن آن برروی صفحه انتخاب می کند در حالیکه نیازی به حضور شخص نظاره گر نیست. در مجسمه سازی حرکت کیفیتی است از خود مجسمه که ما آن را نظاره می کنیم.
اما معماری پدیده ای است کاملاً متفاوت و مشخص. در اینجا انسان است که با حرکت خود در داخل بنا به مطالعه می پردازد و به اصطلاح چهارمین بعد را به وجود می آورد و حقیقت تمام و کمال آن را به فضا می بخشد.
حال این خلاء معماری ، این فضا، چند بعد دارد؟ پنج بعد، شش، …  و شاید بی نهایت بعد، اما بالاخره کافی است مشخص شود که فضای معماری با مفاهیم و معانی نقاشی و مجسمه سازی تعریف شدنی نیست. فضا پدیده ای است که تنهادر معماری مشخص می شود و بر مبنای فضاست که معماری ویژگی هایش را کسب می کند.
گفتن اینکه معماری بیانی زیباست و یا اینکه هر چیز جز معماری “زشت” است. چیزی را روشن نمی کند. بنابراین به هر جهت لازم است که تعریف تحلیلی دوباره از بنا بدست داده شود.
تعریف دقیقتری که امروز {۲۰۰۰-۱۹۹۰} میتوان از معماری داشت. این است که فضای داخلی آن چگونه منظور شده است. معماری خوب، معمار است که دارای فضای داخلی باشدو انسان را جذب کند. او را تربیت کند و او را به لحاظ معنوی رام کند. معماری بد،معماری است که فضای داخلی اش انسان را ناراحت کند. و اورا گریزان سازد، اما مسئله مهم تری که لازم است روشن شود. این است که آنچه فضا ندارد، معماری نیست.
باتوجه به این نکات، می دانیم که کتابهای تاریخ معماری پر از بحث هایی است که هیچ گونه ارتباطی با معماری ندارند. صفحات زیادی به نمای بناها اختصاص داده شده است، اما اینها در ابعاد وسیعی به بحث های مجسمه سازی و پلاستیکی مربوط می شوند و نه به معماری و فضا. یک اوبلیسک  ، یک چشمه، یک بنای تاریخی، یک تاق نصرت، همگی آثاری هستند که میتوان در تاریخ معماری آنها را مشاهده کرد. این آثار میتوانند شاهکارهایی شاعرانه باشند، اما معماری نیستند. هر چند که بحث معماری گرایش دارند ولی معماری نیستند.
در اینجا امکان دارد سؤ تفاهم خطرناکی رخ نماید: مبانی نظری معماری
۱-    تجربه فضایی در معماری، تنها در داخل یک بنا ممکن است، در نظر گرفته شود. در این صورت، فضای شهری دیگر عملا” وجود نخواهد داشت.
۲-    فضا، آغاز و پایان معماری است بنابراین تعریف فضایی، در تعبیر بنا به عنوان وسیله ای برای نقد و قضاوت بر اثر معماری کافی است.
نکات تاریک یاد شده، با ارائه ی مبحث زیر دگرگون میشود.
تجربه ی فضایی معماری در شهر تداوم می یابد. در خیابان ها و در میدانها، در کوچه ها و در پارک ها ، در استادیوم های ورزشی، در حیاط خانه ها، در هر جایی که ساخته دست انسان خلاء ها را محدود کرده و در واقع فضای بسته ای به وجود آورده است.
آیا میتوان فضای بزرگراه مستقیم الخط یکنواختی را که کیلومترها در دشتی غیرمسکونی پیش رفته است، در بیان به عنوان یک تجربه معماری به مفهوم یک فضا مطرح ساخت؟ مسلم است آنچه در جهت دید بوسیله پرده با
– چه از طریق دیوارسازی و یا از طریق کاشت درخت و یا به وسیله ی عناصری که فضای معماری را متمایز می کنند. محدود شده باشند، فضای شهری محسوب می شوند. هر بنا دو فضا را همزمان به وجود می آورد: فضای داخلی که به وسیله ی اثر معماری معین شده است و فضای خارجی یا شهری که به وسیله ی آن اثر معماری و آثار نزدیک به آن ایجاد شده است. بنابراین واضح است که موضوعات کاملاً جدا از معماری (پل ها، اوبلیسک‌ها، چشمه ها، طاق نصرت ها، مجموعه درختان و جز آن بطور خاص نمای بناها، در بازی شکل دهی فضای شهری وارد می گردند.اگریک چهاردیواری، زیبا تزئین شده باشد، به خودی خود یک فضای زیبا را به وجود نمی آورد. مثلا” گروهی از خانه های ساخته شده به طرزی فوق العاده میتوانند یک فضای شهری را بوجود آورند و برعکس

و اما در مورد دومین سوء تفاهم:
اینکه فضای داخلی جوهر و اساس معماری است، بدین معنی نیست که ارزش یک شهر معماری در ارزش فضایی آن پایان می یابد. بلکه هر بنایی با مجموعه ای از ارزش های مختلف مشخص می شوند: ارزش های اقتصادی، اجتماعی، فنی، عملکردی، هنری، فضایی و تزئینی.
همانگونه که تزئینات زیبا هرگز نمی توانند فضایی زیبا ایجاد کنند. فضای رضایت بخش نیز اگر دیوارهایی که آنرا می بندند مناسب باشد دست کم تا زمانی که مجدداً نوسازی نگردد. هیچ گاه محیط هنرمندانه ای را به وجود نخواهد آورد. ممکن است انسان اتاق زیبایی ببیند که در ودیوار آن، خراب شده است. یا زشت رنگ آمیزی شده است. یا مبلمان آن نامتناسب و یا نور آن ضعیف باشد. بدون تردید اینها مسائلی نسبتاً کوچک اند. زیرا که به راحتی میتوان تغییرشان داد. در حالیکه فضای موجود همچنان پابرجاست. داوری زیباشناسی درباره ی یک بنا، تنها بر اساس ارزش خاص معماری آن استوار نیست، بلکه عوامل جانبی آن نیز در این میان نقش دارند. نقاشی، تزئینات ، نقش های موزائیکی ، نقش برجسته ها ، تابلوها و گاهی نیز تزئینات داخلی مانند مبلمان.
با گذشت یک قرن از معماری تزئینی ، تندیس گونه و غیرفضایی، جنبش مدرن با اندیشه ی شکوهمند خود را از طریق بردن مجدد معماری در میدانی که سزاوار آن است، تزئین بناها را کنار گذاشت و تاکید را برروی آیین ارزشهای به حق معماری، یعنی ارزش های حجمی و فضایی قرارداد.
ولی دوباره تزئینات به معماری وارد شدند.
لازم است که تزئین، مجسمه سازی و نقاشی داخل مطالعات بنا گردند. اهمیت اینها کمتر از علل اقتصادی ، ارزش های اجتماعی و عملکردی و دلایل فنی نیستند.
پس همه ی اینها لازم است که وارد معماری شوند. همان گونه که وارد هر پدیده بزرگ هنری و یا اندیشه و عملکرد انسانی می گردند، اما چگونه باید داخل گردند؟ طبعاً نه با بی قیدی به گونه ای که وحدت عام و تهی هنرها را باور داشت، بلکه اینها در معادله ی معماری داخل می شوند و به لحاظ اسمی و توصیفی و همین طور به لحاظ جوهر و تداوم در جایگاه خود قرار می گیرند.
تاریخ معماری بیش از هر چیز، تاریخ درک فضایی است، داوری معماری اساسا” داوری درباره فضاهای داخلی بناست، اگر این داوری به خاطر فقدان فضاهای داخلی عملی نباشد، چه ستون ترایانا و یا چشمه برنیتی، همگی خارج از حد تاریخ معماری هستند و از آنجا که یک مجموعه حجمی به شمار می روند، صلاحیت داوری تاریخ شهرسازی قرار می گیرند و از جهت ارزش هنری، در رده تاریخ مجسمه سازی قرار می گیرند.
اگر داوری نسبت به فضای داخلی منفی باشد، بنا در رده ی کارهای غیرمعماری ویا معماری بد قرار می گیرد، حتی اگر عناصر تزئینی آن بتوانند در محدوده ی تاریخ هنر مجسمه سازی قرار گیرند. اگر داوری نسبت به فضای بنا مثبت باشد، این بنا وارد تاریخ معماری میشود. حتی اگر تزئینات آن چندان در خور نباشد و حتی اگر بنا در مجموع و از هر لحاظ چنگی به دل نزند و بالاخره اگر داوری نسبت به مفهوم فضایی یک بنا، نسبت به حجم آن و نسبت به تمامی تزئینات آن مثبت باشد. در این صورت ما در برابر یک اثر بزرگ و سالم هنری قرار خواهیم گرفت که در آن حقیقت مافوق، همه ی ابزار بیان کننده ی هنرهای فیگوراتیو همکاری خواهند داشت.
اگر نیک بیندیشیم ، خلاء، عامل اساسی در معماری هستند و در اصل مسئله ای طبیعی به شمار می رود. زیرا معماری فقط هنر نیست، تنها تصویری از زندگی تاریخی یا زندگی ای که ما گذرانده ایم و یا دیگران گذرانده اند نیست، بلکه بیش از هر چیز دیگر، نوعی محیط است، نوعی صحنه است. جایی است که زندگی ما در آن جریان می یابد.

مباحثی در رابطه با مبانی نظری معماری
نویسنده‌: سعید جعفری

مباحث مبانی نظری معماری:
مبحث اول: هدف و ماهیت معماری
مبحث دوم: پیوند فرهنگ و معماری
مبحث سوم: منابع شناخت معماری ، شامل:
الف : آموزش معماری          ب) آثار و تاریخ معماری     ج) طبیعت و معماری
مبحث چهارم : دانستنی های معماری شامل:
الف) هنری         ب) علمی
مبحث پنجم: برنامه ریزی و طراحی شامل:
الف ) برنامه ریزی         ب) طراحی
مبحث ششم: آینده حرفه ای

مبانی نظری:
نوع نگاه شخص به زندگی و طرز تلقی از جهان هستی (جهان بینی)

مبانی نظری معماری:
مجموعه و نظامی از داده ها و مفاهیم است که به توصیف و تبیین پدیده های معماری (آثار معماری و اندیشه های مکتوب) می پردازد و این کار را با دو هدف انجام می دهد:
–    تولید معماری جدید
–    نقد معماری موجود

مبانی نظری معماری:
مجموعه ای از ویژگی های مفهومی و معنایی است که یک (طراح) معمار, آن را در طراحی اثر خود القا میکند. (این القاء میتواند آگاهانه و یا بصورت ناخودآگاه باشد.)

مبانی نظری معماری:
حاصل تعامل یک مثلث است که روش آن عبارتند از (مردم, معمار و معماری , یعنی :
–    نوع نگاه مردم به معماری
–    نوع نگاه معمار به معماری
–    نگاه معمارانه به زندگی مردم

مبانی نظری عام طرح:
روحیه و شخصیتی است که طراح برای یک پروژه ی خاص متصور میشود و از طریق آن، ایده های کلی خود را در ارتباط با پروژه بیان می کند.

این مطالب برگزیده از کتاب های زیر میباشد.
۱-    « فضا –  زمان – معماری » ترجمه دکتر مزینی
۲-    « مفاهیم پایه در معماری معاصر غرب» نوشته ی دکتر وحید قبادیان
۱) ویلیام موریس – هنرمند و معمار انگلیسی: (۱۸۶۰   – جنبش هنر و پیشه)
« معماری شامل تمام محیط فیزیکی است ، که زندگی بشری را احاطه می کند تا زمانی که عضوی از اجتماع متمدن هستیم، نمی توانیم از معماری خارج شویم، زیرا معماری عبارت است از مجموعه تغییرات و تبدیلات مثبتی که هماهنگ با احتیاجات بشر ، روی سطح زمین ایجاد شده است و تنها صحراهای دست نخورده از آن مستثنی هستند.
۲) جان راسکبن – هنرشناس ، نویسنده و منتقد انگلیسی:
« تعریف درست معماری بطوری که آن را از یک مجسمه متمایز می کند، عبارت است از هنر طراحی مجسمه برای یک مکان خاص و جانمایی آن در آنجا براساس مناسب ترین اصول ساختمان.»
۳) لوکوربوریه (سوئیسی، تابعیت فرانسه)
« …. اینکه معماری در لحظه ای از خلاقیت بوجود می آید، یک حقیقت انکارناپذیر است، زمانی که ذهن درگیر چگونگی تضمین استحکام یک ساختمان و نیز تامین خواسته هایی برای آسایش و راحتی است. برای رسیدن به هدفی متعالی تر از تامین نیازهای صرفاً کارکردی برانگیخته میشود و آماده میگردد تا توانایی های شاعرانه ای را به معرض نمایش گذارد که ما را بر می انگیزانند و به ما لذت و سرور می بخشد.
اولین و شاید اساسی ترین سؤالی که برای هر شخص که با معماری سروکار دارد پیش می آید، این است که: معماری چیست و ماهیت آن کدام است؟
یافتن پاسخی صحیح برای این سؤال برای هر دانشجوی معماری کمکی بزرگ به طی کردن مسیر پیشرفت و تعالی در این رشته میباشد.

هدف و ماهیت رشته معماری:
۱)    برنارد چومی:
« معماری چگونه میتواند ابزاری باشد که جامعه با آن قلمرو های جدیدی را کشف کند و شناخت جدیدی را بوجود آورد؟» (جودت، محمدرضا، شش مفهوم در معماری معاصر(مجموعه مقالات    و شهرسازی، جلد هفتم). تهران . نشر توسعه، صفحه ۲۰)
۲)    جفری اچ بیکر: « معماری قصد دارد تا احساسات را از طریق رسانه ی فرم بیان کند.»
(بیکر، جوی اچ، لوکوربوزیه، تجزیه و تحلیل   ، تهران ، مثل باران، پیشگفتار)
۳)    نیچه: « معماری توان این را ندارد که اهم خبرها را تغییر دهد، به بیان دقیق تر معماری « نیازی را که مجری اهم خبرهاست شکل میدهد…..»
معماری تنها این نیست که بنایی را بارویکرد فرمالیستی ، ساختارگرا و یا عملکرد گرا برپا شود، شاید بتوان هدف آن را بیان فرهنگ جامعه در قالبی قابل لمس دانست که بیانی که هدف آن تنها تبدیل مستقیم فرهنگ به عناصر معماری نخواهد بود، بلکه در این مسیر باید بتوان جامعه را با تمام زیبایی ها و زشتی هایش نقد کرده و آنگاه به این سو حرکت کند که نه خیر بلکه ، با بهره گیری از ابزارهای خاص خود، زشتی ها را به زیبایی تبدیل کند. در یک کلام هدف معماری همچون دیگر شاخه های هنر، تعالی فرهنگ جامعه است.
معمار در کجای روند طراحی است؟

–    محیط مصنوع توسط توقعی که انسان از محیط دارد و اراده او، ساخته می شود.
–    معمارانی مثل لویی کان و… فهم خود را از محیط برای دخالت در محیط استفاده می کنند.
–    انسان ها برای مداخله در محیط نیاز به ابزار دارند. که این ابزارها ،زاییده ی سیستم ارزش گذاری خودشان است.
–    معمار در محیط تغییری بر اساس درک و جهان بینی ایجاد می کند، و گرنه مثل زورقی است درون رود که تابع حرکت رود است.
–    بعضی معمارها: روش خاصی نداریم، فرآورده مهم است.
–    تعریف حجت از معماری اسلامی: معماری باید جلوه ی ذات حق باشد، چه جوری؟ نمی دانم.
–    فرآیند گرا: اگر این روش را انجام دهید، هر چیزی پدید آمده درست است.
–    معماری لوکوبوزیه پیلوت (ساختمان در ارتفاع)، نمای آزاد، پلان آزاد، باغ در بام و سقف مسطح.
تا معماری مدرن، هیچ یک فرآیندگرا نیست، معماری مدرن یک معماری تجربه گرا است
بین معماران در معرفی فرآیند اختلاف نظر وجود دارد.
نیروی مخاطب در معماری مدرن صفر است در معماری فرآیندگرا، نیروی مخاطب= ۰
روند طراحی deconstruction : روند نداشتن

–    نمی توان گفت تنها فرآموده یا فرآیند مهم است.
–    NASA پروژه ای را تعریف میکند ، ارائه ی طرحی برای پایگاهی در کره ی ماه: نادر خلیلی

امروزه معماری نه تنها برای توده مردم ناشناخته است، بلکه بسیاری از معماران و متخصصین نسبت به آن بی اطلاع اند و یا پیاده کردن یک الگوی معماری صحیح در عمل برای آنها هیچگونه اهمیتی ندارد. لذا، آنان دست به ایجاد فضاهایی می زنند که برای انسان بیگانه و با روح او نامأنوس است. یک فضای مناسب و یک معماری خوب انسان را از لحاظ روانی بالا می کشد، به او معنویت می بخشد، فرهنگ او را می سازد و زندگی راحت و آسوده ای را برای او تضمین می کند. درحالیکه عدم رعایت اصول معماری ، امروزه شهرها را به ویرانی می کشاند و به روح و جسم انسان ها لطمات جدی وارد می سازد.

طراحی معماری فوق العاده ساختمان تجاری بازرگانی

شرکت بین المللی معماری   “kohn Pedersen fox” معروف به KPF  طرح پیشنهادی خود را به نام بلوک H، برای منطقه بازرگانی yongsan در شهر سئول از کشور کره جنوبی را ارائه دادند.

اقامتگاه های مجلل پنج ستاره با خدمات بیشماری در فضایی با مساحت ۱۶۷۲۲۵ مترمربع ساخته خواهند شد.

۱۴۶۰۰ مترمربع از این مساحت در بخش شمال شرقی این منطقه به یک برج بلند ۳۸۵ متری اختصاص دارد.

شکل پروژه‌های توسعه از مرکز به سمت سه بال مجزا برای آپارتمان‌ها و اتاق‌های هتل با نور طبیعی، مناظر دراماتیک با حفظ حریم خصوصی است.

شکل پروژه‌های توسعه از مرکز به سمت سه بال مجزا برای آپارتمان‌ها و اتاق‌های هتل با نور طبیعی، مناظر دراماتیک با حفظ حریم خصوصی است.

بخش میانی به سمت پارک yongsan است. اتاق‌های مهمان زوایای دید بزرگی از داخل فضای اتاق دارد در حالی که از حداکثر خلوتش از اتاق مجاور استفاده می‌کند.

این برج مجهز به کازینو، فروشگاه، استخر آبگرم و یک ساختمان در طبقه همکف (ساختمان پایه) برای تطبیق دادن یک سالن بزرگ ضیافت و دیگر امکانات است.

برنامه‌ها همگی یک فرم واحد دارند. دفاتر و مساکن با پالت مواد مختلف مشخص شده‌اند. عناصر جامد در نما به عنوان یک الگوی پویا بر روی سطوح غیرتکراری قرار گرفته‌اند. پوسته از تخته سنگ در پایه شروع شده و در بالای ساختمان به انتهای ساخت فلزی می‌رسد.

مدیر طراحی KPF اظهار داشت: «هدف ما از طراحی این پروژه برقراری ارتباط با زندگی خیابانی، شهر جدید yongsan، وبافت بزرگتر شهر سئول بود. ما این حرکت را با یک رویکرد اندیشمندانه در مورد برنامه، موقعیت و نوع ساختمان انجام دادیم.»

کلمات کلیدی : طراحی مجنمع مسکونی، طراحی ویلا، طراحی خانه،طراحی ساختمان های اداری و تجاری

دفتر معماری آلتون سازه با در اختیار داشتن کادری مجرب و متخصص، و با استفاده از جدیدترین متدها و استانداردهای روز دنیا و بکارگیری مصالحی با بهترین کیفیت در امر طراحی معماری مجتمع مسکونی،ویلا،اداری،تجاری، بازسازی،محوطه سازی طراحی داخلی و اجرا ، موفق شده گامی مؤثر در راستای صرفه جویی در هزینه و زمان برداشته تا آنچه را که در رویاهایتان بدنبالش هستید در کمترین زمان و مناسب ترین قیمت در محیط کار و منزل شما اجرا نماید.

تلفن تماس با دفتر طراحی: ۲۲۹۸۳۳۸۵-۰۲۱

طراحی و معماری داخلی ساختمان اداری سفارت

این ساختمان از دو حجم تشکیل شده که به شکل  ربع دایره  است بخش اول که محل کار مدیریت همراه با یک واحد آپارتمان مسکونی در طبقه بالاتر قرار دارد و دارای  یک سالن وسیع و اتاق ناهارخوری است که کنار یک تراس با دسترسی به Roof garden قرار گرفته است .

سالن و فضای ناهارخوری برای پذیرایی ازتعداد زیادی مهمان با دربهای چرخان که امکان دسترسی را در طول پذیرایی فراهم میکند،طراحی شده است.شومینه ساده ای که مجاور فضای سبز حیات باز قرار گرفته اتاق را از فضای خصوصی جدا می کند.سقف متشکل از تیرهای بتنی پیش ساخته و اکسپوزد که فرم خاصی دارند می باشد..مبلمان فضا شامل صندلی های کلاسیکی است که میس وندروهه و بریر طراحی کرده اند.و تمرکز بصری روی یک نقاشی استرالیاییست.

ساختمان دوم شامل آپارتمانهای کارمندان و اقامتگاه سفیر یونسکو در طبقه بالاست.آپارتمانها در سطوح مختلف طراحی شده اند که این سیستم باعث شده تمام فضاهای زندگی ۳۴ واحد آپارتمان به سمت برج ایفل و رودخانه سین دید داشته باشند.تعداد زیادی از اتاق خواب های مورد نیاز در سمت مخالف قرار گرفته که وجه خمیده حجم را تشکیل داده اند. آپارتمان ها در ابعاد مختلف شامل یک تا پنج اتاق خواب با روشهای متفاوت زندگی طراحی شده اند.تنها ۴ راهروی دسترسی داخلی در ساختمان ۹ طبقه و۲ طبقه مجزا وجود دارد.

کلمات کلیدی : طراحی معماری اداری, طراحی داخلی دفتر اداری، طراحی معماری ساختمان های اداری

طراحی خانه های همیشه روشن شمال اروپا

در جشن پنجاهمین سالگرد پاویون نورد یک (شمال اروپا) از ۲ معمار که همه آنها متولدین بعد از سال ۱۹۶۲ بودند دعوت به عمل آمد تا هر کدام یک مدل خانه ارائه کنند که به شیوه هنر مفهومی که بیانگر فلسفه شخصی آنها در مورد معماری است.

این پروژه خانه های پروژه خانه های روشن، در “زمینه مشترک نورد یک” نام گرفته است. ۱۱ ممار از فنلاند و سوئد به همراه ۱۰ معمار از نروژ پاسخی برای محدودیت های جدی اقتصادی و کاهش منابع زیست محیطی ارائه خواهند داد که چالشی برای معماران امروز است. فرهنگ معماری معاصر شمال اروپا برای مقابله با این شرایط دشوار رویکردهای منحصربفرد و نمونه های ساخته شده قابل توجهی را ارائه می دهند. نشانه کلاسیک از معماری شمال اروپا، فرم ساده، با استفاده صرفه جویانه از مواد و استفاده وسواس گونه از نور روز، که تجسمی از اصول اساسی معماری مسئولیت پذیر و پایدار است.

طراحی بوستانی هنرمندانه و عظیم

افتتاح بوستانی با چنین وسعت و عظمتی بدون شک اتفاق فرخنده‌ای است که باید از تحقق آن خشنود بود اما در عین حال این خواسته همچنان وجود دارد که ‌ای کاش هنرمندان نیز در چنین فضاهایی سهم داشته و می‌توانستند طرح‌هایی هنرمندانه برای ارائه به آن از خود نشان دهند.

در کنار افزایش سرانه فضای سبز که احداث این بوستان به بار خواهد داشت و به این ترتیب بخش مهمی از مشکلاتی را که در این زمینه وجود دارد، از جمله آلودگی هوا و … برطرف خواهد کرد، می‌توان از این بوستان برای رسیدن به اهدافی دیگر نیز استفاده کرد تا همان‌طور که قول داده شده، این فضا در عین حال که بزرگ‌ترین بوستان در سطح کشور و منطقه است، به یکی از مهم‌ترین فضاهای فرهنگی و هنری نیز بدل شود.

البته در این میان هر کسی از ظن خود یار می‌شود و دیدگاه‌های خود را در این زمینه مطرح می‌کند، به شکل طبیعی من نیز به‌عنوان یک مجسمه‌ساز بیشتر دوست می‌دارم تا از این فضا برای برگزاری یک سمپوزیوم «مجسمه‌سازی» استفاده کنم. با دو هدف فراهم ساختن شرایط مطلوب برای عینیت بخشیدن به ایده‌های هنری هنرمندان مسجمه‌ساز و در عین حال بهره‌برداری از آثار در جهت تلطیف فضای شهری، معضلی که در این سال‌ها به‌شدت به چشم می‌خورد و فضای بصری نازیبایی را فراروی شهروندان شهر گشوده است. البته نمی‌توان از این مساله چشم‌پوشی کرد که در این سال‌ها شهرداری تهران تلاش‌هایی برای رفع مشکلاتی از این دست انجام داده، اما هنوز مشکل بر جای خود باقی مانده است و می‌توان تلاش‌های بیشتری را برای زیباسازی سطح شهر انجام داد و پس از آن اثرات جانبی این ماجرا را مشاهده کرد. می‌توان این سمپوزیوم را در این بوستان که فضایی بسیار مناسب دارد، برگزار کرد و از مردم خواست تا به دیدن این آثار روی آورند چراکه به اعتقاد من تنها در این حالت است که تولید اثر هنری از حالت یکسویه خارج شده و مخاطب را نیز با خود درگیر و همراه می‌کند. درگیر شدن مردم با ساخت یک اثر هنری سبب خواهد شد تا آن به اثری فعال و در عین حال موثر برای آنان بدل شود. در این صورت مخاطبان تنها به آن اثر به‌عنوان یک اثر هنری نگاه نمی‌کنند بلکه به‌عنوان اثری که خود در پدید آوردن آن نقش داشته‌اند، بدل خواهد شد و در این صورت در حفظ و نگهداری آن نیز تلاش و کوشش بیشتری از خود نشان خواهند داد. چندی پیش برای ساخت ۱۳ مجسمه از ما دعوت شد تا به «کرمان» برویم. این مجسمه‌ها در مقابل دید مردم ساخته می‌شد و تعامل و ارتباط گسترده‌ای میان مردم و هنرمندان شرکت‌کننده در این رویداد به‌وجود آمد. آن تجربه، تجربه‌ای بسیار دلنشین برای من بود که همواره دوست می‌دارم تا این اتفاق بار دیگر تکرار شود. در آن زمان مردم گاهی می‌آمدند و از ما درباره مجسمه‌ها، متریال و … می‌پرسیدند و ما با آنها دراین‌باره سخن می‌گفتیم. جالب اینکه این تعامل تنها به مجسمه‌ها ختم نمی‌شد و بارها پیش می‌آمد تا تعاملات گسترده‌تری میان ما شکل می‌گرفت و به اتفاقاتی چون «شعرخوانی» و… منتهی می‌شد. طبیعی است که در صورت نصب این مجسمه‌ها، مردم مراحل ساخت آنها را به یاد دارند و با اینها ارتباط برقرار می‌کنند. درصورتی که اگر این اثر در تهران ساخته می‌شد و بعد‌ها درشهر کرمان نصب می‌شد، مردم این حس را نسبت به مجسمه‌ها نداشتند. در مورد بوستان ولایت نیز چنین است. بنا بر تعریف یونانیان باستان، سمپوزیوم تنوع و گیرایی دارد بنابراین شهرداری تهران و دیگر متولیان این فضا باید از این پتانسیل استفاده کرده و در مدت زمان‌هایی مشخص از تعدادی نقاشان، نویسندگان، شعرا و مجسمه‌سازان دعوت کنند تا سخت انگاشته شدن هنر فرو بریزد و مردم فکر نکنند که هنر کار آدم‌های خاص است. ما سال‌های بسیار را به کار کردن روی آثار خود اختصاص می‌دهیم و این درست مانند دیگر کسانی است که فعالیت‌های دیگر را انجام می‌دهند، بااین‌حال چون این راه همیشه سخت جلوه داده شده، مردم فکر می‌کنند که هنر کار افراد خاص است. این تفکر باید از پایه ویران شود تا مردم رغبت بیشتری برای انجام فعالیت‌های هنری از خود نشان دهند و در این صورت است که می‌توان این امید را داشت که بعد از مدتی، از میان همین مردم عادی، مجسمه‌سازها و نقاشانی شکل گیرد که ویژگی منحصر به خود را دارند چنانچه بنابرگفته هگل ما موظفیم به اطرافیان‌مان کمک کنیم تا از نردبان خودشان بالا بروند، آن هم به شرطی که هنرمندان به آنان کمک کنند تا خودشان اثر هنری‌شان را بسازند نه اینکه تنها به کپی کردن کارهای آنان روی آورند. من باز به این مساله تاکید دارم در جامعه‌ای که هنر نقش مهمی داشته باشد و از آن مهم‌تر برای مردم قابل لمس باشد، از خشونت در آن جامعه کاسته خواهد شد. درواقع کسی که با قلم و رنگ و نقاشی سرو کار دارد بنابر حس زیبایی‌شناسی دیگر نمی‌تواند به خشونت روی آورد. هنر انسان را تلطیف می‌کند و برای کم کردن خشونت در جامعه یا شهری مانند تهران باید هزینه و شهر را با هنر تزئین کرد و در این میان بوستان «ولایت» پتانسیل خوبی را برای تحقق این امر به‌وجود می‌آورد.

دست خط یک معمار

آشنایی با روش معماران بزرگ همواره آموزنده است. کوروش فرزامی هم از آن دست معمارانی بود که توانایی خاصی در بیان ایده‌های ذهنی اش روی کاغذ داشت. در این صفحات برخی از اسکیس‌های به جای مانده از او را خواهیم دید.

«دانشگاه تهران»؛ به محض شنیدن این نام اولین چیزی که در ذهن تداعی می‌شود سردر عظیم و بتنی آن است؛ سردری که سال‌هاست تصویر آن روی اسکناس‌های ۵۰‌تومانی چاپ شده است؛ طرحی که ایده‌ای است از پرنده‌ای در حال پرواز ولی صاحب طرح همیشه اعتقاد داشت که این طرح به معنی آن است که دانشگاه بیرون و درونش باید با هم فرق داشته باشد و همانند چتری حمایتی است برای دانشجویان. مرحوم کوروش فرزامی در سال ۱۳۱۴ در تهران و در خانواده‌ای اهل فرهنگ و هنر متولد شد و تحصیلات متوسطه خود را در دبیرستان البرز در رشته‌ ریاضی به پایان رساند و از همان زمان علاقه و استعداد زیادی در زمینه‌های مختلف هنری از جمله عکاسی از خود نشان می‌داد و به این ترتیب چندوجهی‌ترین رشته هنری یعنی معماری را به‌عنوان رشته دانشگاهی خود برگزید. فرزامی در دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران مشغول به تحصیل شد و در سال ۱۳۴۶ قبل از فارغ‌التحصیلی پروژه‌ای به‌عنوان مسابقه بین دانشجویان دانشگاه تهران برگزار شد که طرح فرزامی مورد تایید قرار گرفت. در آن سال این پروژه با مبلغ ۶۰۰هزار تومان توسط شرکت آرمه که پیمانکار پروژه بود انجام شد که در ابعاد کار و قالب‌بندی‌های سخت و پیچیده آن هزینه زیادی نبود. فرزامی در آن زمان بسیار تحت فشار کسانی بود که می‌خواستند نظرشان را تحمیل کنند و سردر را با کاشی بپوشانند اما با حمایت‌هایی که از بیرون دانشگاه از او شد توانست مقاومت کند و نگذارد که این طرح هیچ اضافه و پیرایه‌ای داشته باشد. چون فرزامی یک معمار مدرن بود و این کار هم یک کار مدرن است. مهندس فرزامی دستی بسیار قوی در کشیدن خط داشت و بسیار خوب تناسبات را می‌شناخت. از کارهای ایشان می‌توان به بیمارستان تهران‌کلینیک، استودیوی رادیو تلویزیون مهاباد سنندج، شهرک ساحلی آکام شهر، کارخانه داروسازی اکسیر در بروجرد و… اشاره کرد.
از ایشان عکس‌ها و نقاشی‌های زیبایی نیز به جا مانده است. مرحوم فرزامی در سال ۱۳۴۶ بعد از فارغ‌التحصیلی شرکت آرشن را تاسیس کرد که تا سال ۱۳۶۳ به فعالیت در این شرکت پرداخت و در سال ۱۳۶۴ که از ایران رفت شرکت را به دوست خود، مهندس آرامی سپرد.

اشتباهات رایج در دکوراسیون

۱٫ استفاده بیش از حد ازقاب عکس

اگر فردی با علاقه زیاد به عکس و عکاسی هستید، باید به شما بگوییم که قاب کردن و به نمایش گذاشتن تعداد زیادی از عکس ها در دکوراسیون، اشتباه است. اگر تمام عکس هایی را که می گیرید دوست دارید، توصیه می کنیم از یک آلبوم عکس برای نمایش آنها استفاده کنید؛ بهتر است عکس های خانوادگی و نیز عکس هایی را که در سفرهای خود گرفته اید به زیبایی و مرتب در آلبوم عکس قرار دهید و آلبوم را در قفسه کتابخانه خود در دسترس بگذارید؛ تنها چند عکس خانوادگی و خاطره انگیز را انتخاب و آنها را قاب کنید تا در دکوراسیون به نمایش بگذارید.

۲. بی توجهی به راهروی ورودی و سالن انتظار
راهروی ورودی در هر خانه فرصت بسیار مناسبی برای ایجاد یک فضای زیبا و ایده آل است، پس این فرصت را از دست ندهید. دیوارهای این فضا را با رنگ های روشن و زیبا نقاشی کنید و آینه ای بزرگ روی دیوار آن نصب کنید. همچنین قسمتی را برای قرار دادن کلیدها و قبوض ماهیانه در نظر بگیرید تا فضایی سازمان یافته و تمیز داشته باشید.

۳. استفاده از لوازم منسوخ شده
اجازه ندهید تا دکوراسیون خانه شما به واسطه استفاده از لوازم قدیمی و از مد افتاده، کسل کننده جلوه کند. دستگیره کابینت ها را با انواع جدید آن عوض کنید متریال قدیمی را که سال هاست در دکوراسیون خانه شما هستند از دکوراسیون حذف کنید  یا آنها را با انواع جدید تعویض کنید.

۴. مبلمان نامتعادل
برخی از افراد هرگز توجهی به تعادل و هم خوانی مبلمان و عناصر موجود در دکوراسیون ندارند. شما باید توجه بیشتری به تصاویر دکوراسیون های موفق بکنید تا به مرور با چیدمان های ایده آل آشنا شوید. برای مثال اگر کاناپه ای دارید که قسمت پایینی آن سنگین و حجیم است، نباید از یک میز پذیرایی سنگین در همجواری آن استفاده کنید، بلکه باید از یک میز پذیرایی ظریف، شیشه ای و پایه دار بهره گیرید و یک چراغ زمینی بلند و کشیده را در کنار چیدمان میز جانمایی کنید تا چشم ها را به سمت بالا سوق دهد. هنگام چیدمان و انتخاب مبلمان و وسایل، حتما به این فکر کنید که چیدمان وسایل در کنار یکدیگر با ایجاد تعادل بصری برای چشم، آزار دهنده نباشد.

۵. نگهداشتن وسایلی که از آنها متنفرید
نگهداشتن عناصری که از آنها متنفرید در دکوراسیون خانه، یکی از بزرگ ترین اشتباهات دکوراسیونی محسوب می شود. این کار می تواند لطمه زیادی به دکوراسیون شما بزنید. توصیه می کنیم عناصری را که دوستشان ندارید یا دور بریزید یا به یک سازمان خیریه اهدا کنید و جای آن را به عنصری جدید و مورد علاقه خود بدهید.

۶. رسمی بودن بیش از حد
اگر چه رسمی بودن دکوراسیون یک فضا اشتباه نیست، اما به شرطی که راحتی و آرامش آن به واسطه رسمیت زیاد مختل نشود. افراد باید زمانی که در فضایی هرچند رسمی قرار می گیرند، احساس راحتی کنند و بدانند که می توانند از آن فضا استفاده کنند. رسمی بودن فضا نباید کاربردی بودن آن را از بین ببرد.

۷. صندلی های ناراحت
هرگز به انتخاب و خرید مبلمان، به خصوص صندلی غذاخوری ناراحت اقدام نکنید. قبل از خرید صندلی ها روی آن بنشینید و تصور کنید که نشستن برای مدت طولانی روی آن راحت است یا خیر. همچنین ارتفاع آن نیز باید با ارتفاع میز غذاخوری تناسب داشته باشد و نباید صندلی بیش از حد کوتاه یا بیش از حد بلند باشد.

۸. شلوغی قابل مشاهده
به هم ریختگی و شلوغی فضا نه تنها سبب تخریب جلوه دکوراسیون می شود، بلکه افراد در آن فضا زندگی پراسترس و نا آرامی را تجربه می کنند. برای غلبه بر این مشکل، سبدها و جعبه هایی را تدارک ببینید و اشیاء را در آنها قرار دهید و این سبدها را در فضایی پنهان سازید. هرچه دکوراسیون خانه شما خلوت تر باشد، جلوه آن زیبا و آرامش بخش تر خواهد بود.

۹. هماهنگی با هم
این که دکوراسیون خانه خود را شبیه سالن نمایشگاه ها و فروشگاه های مبلمان و وسایل خانگی تدارک ببینید اشتباهی بزرگ است، زیرا حقیقتا در این خانه ها نمی شود زندگی کرد! اینکه همه چیز مربوط و هماهنگ با هم باشد اشتباه است. فروشگاه ها برای اینکه مبلمانشان به فروش برسد آنها را به گونه ای خاص به نمایش می گذارند اما در خانه ای که قرار است در آن زندگی کنید، باید تنوع وجود داشته باشد و عناصر در برخی فضاها با هم هماهنگ و در بعضی قسمت های دیگر با هم متفاوت باشند.

۱۰. پیروی بیش از حد از مدهای زود گذر
پایبندی بیش از حد به مد بسیار اشتباه است، زیرا مدها به همان سرعتی که رایج و محبوب می شوند به همان سرعت نیز جذابیت خود را از دست می دهند. این کار به خصوص در مورد مبلمان و عناصر دیگری که باید سال ها آنها را مورد استفاده قرار دهید اشتباهی بزرگ است. زمانی که مد جذابیت خود را از دست می دهد، دیگر تحمل آن عنصر برایتان سخت خواهد شد و تعویض آن نیز ممکن است هزینه زیادی را به شما تحمیل کند.

۱۱. استفاده از مبلمانی که متناسب نیستند
فروشگاه ها و نمایشگاه های مبلمان خیلی بزرگ تر و وسیع تر از اتاق نشیمن شما هستند؛ بنابراین احتمال دارد زمانی که مبلمان را خریداری و به خانه خود می آورید، با مشکل سایز و مقیاس مواجه شوید. در اینجا نکاتی را مطرح می کنیم که به شما کمک می کنند تا از مواجه شدن با این مشکل در امان باشید:

-طرحی خام و ساده از فضایی را که در اختیار دارید با مقیاس های حقیقی که به یک نسبت کوچک شده اند، هنگام خرید همراه خود داشته باشید.

– ۱۲. استفاده بیش از حد از الگوهای رنگی
اگر شما بیش از حد از الگوهای رنگارنگ در دکوراسیون خانه استفاده کنید، ممکن است فضای دکوراسیون شما شلوغ و پر هرج و مرج به نظر برسد و سبب سردرگمی و خستگی چشم شود.

۱۳. قالیچه نامتناسب
استفاده از قالیچه هایی با سایزی نامتناسب با فضا که مدام حرکت می کنند و جای ثابتی ندارند، یکی از اشتباهات بزرگ است. قبل از خرید قالیچه ابتدا سایز فضا را در نظر بگیرید و قالیچه را طوری روی زمین بیاندازید که دو پایه جلوی مبلمان روی آن قرار بگیرد. استفاده از قالیچه بیش از حد کوچک یا بیش از حد بزرگ برای فضا، هر دو اشتباه است.

۱۴. نورپردازی نامناسب
در هر فضایی به نسبت زمانی از روز که در آن به سر می برید، نیاز به نورپردازی متناسب با آن زمان دارید؛ بنابراین تمهید نورپردازی ثابت و یک اندازه برای همه فضاها اشتباه است.

۱۵. نصب قاب ها در ارتفاع بیش از حد بالا
اگر برای تماشا و دیدن یک قاب نیاز دارید که گردن خود را بالا بگیرید، مطمئن باشید که محل نصب قاب شما اشتباه است. قاب را باید در زاویه دید افراد نصب کنید تا بدون بالا بردن سر بتوانند آن را مشاهده کنند. فریم بالایی در اتاق را نگاه کنید، بالاترین نقطه ای که مجازید یک قاب بزرگ را نصب کنید، هم تراز فریم بالای در است؛ البته بهتر است قاب پایین تر از فریم در نصب شود. همچنین اگر قصد دارید قاب را روی دیوار بالای کاناپه نصب کنید، قانون این است که لبه پایین قاب با بالای کاناپه ۱۵ سانتی متر فاصله داشته باشد.

۱۶. عقب قرار دادن مبلمان
مبلمان را دقیقا کیپ دیوار قرار ندهید و آنها را به سمت مرکز فضا بیاورید. گاهی پشت مبل ها و کنسول ها به قدری زیبا هستند که با نمایش آنها و قرار دادن در جایی که پشت آنها نیز قابل مشاهده باشد، می توانید بر زیبایی و جذابیت دکوراسیون خود بیافزایید. چیدن مبل ها به صورت دایره یا نیم دایره در مرکز فضا نیز بر گرمی و صمیمیت فضا می افزاید.

۱۷. بی توجهی به پنجره ها
بعد از رنگ، پرده ها موثرترین و ساده ترین راه برای تغییر جلوه دکوراسیون هستند. پرده ها را حداقل ۵ سانتی متر بالاتر از قاب پنجره نصب کنید و همچنین استفاده از پرده های تمام قد برای پنجره ها می توانند بر وسعت و شکوه فضا بیافزایند. حتی ساده ترین پرده نیز می تواند بر زیبایی دکوراسیون تاثیرگذار باشد. همچنین می توانید با کمک یک شید در پشت پرده، میزان نور ورودی را کنترل و تنظیم کنید.

۱۸. ترس از رنگ
بسیاری از افراد عاشق رنگ ها هستند اما می ترسند از آنها در فضای منزل شان استفاده کنند؛ این اشتباه است. در استفاده از رنگ ها در دکوراسیون فضاهای مختلف خانه جسورانه عمل کنید و رنگ هایی را که دوست دارید، در اتاق خود تجربه کنید. هیچ مشکلی پیش نمی آید، در نهایت اگر جلوه نتیجه کار را دوست نداشتید، می توانید به آسانی رنگ را عوض کنید. این نکته را در نظر بگیرید که جلوه رنگ ها در یک اتاق، در ساعات مختلف شبانه روز متفاوت است.

۱۹. استفاده از گل های مصنوعی
این مورد بسیار بحث برانگیز است. اما در کل استفاده از گل های مصنوعی در دکوراسیون اشتباه است، زیرا این گل ها گرد و غبار را روی خود جمع می کنند و هیچ تاثیر مثبتی بر جو حاکم بر فضا ندارند. برای افزودن رنگ های مختلف و همچنین طراوت و شادابی واقعی، توصیه می کنیم از دسته گل های طبیعی استفاده کنید و اگر استفاده مدام از گل های طبیعی در دکوراسیون خانه گران تمام می شود، برای آوردن رنگ های زنده و زیبا می توانید از ظرفی پر از میوه های تازه و تمیز در دکوراسیون استفاده کنید. به همین سادگی!

۲۰. استفاده بیش از حد از بالش و کوسن در دکوراسیون تخت و مبل
این کار قطعا اشتباه است؛ زیرا فرد را مجبور می کند هنگام دراز کشیدن روی تخت یا نشستن روی مبل دقایقی را به برداشتن کوسن و بالش ها بپردازد تا جایی برای خودش باز کند! به جای صرف هزینه، انرژی و وقت خود برای این کار، بیشتر تمرکز خود را روی دکوراسیون فضایی از خانه منعطف کنید که فرد هنگام دراز کشیدن و نشستن نظاره گرآن است.