معبد آب هومپو کو-جی Water Temple )Shingonshu Honpukuji)
معبد آب بر بالای تپه ای مشرف به خلیج اوساکا در بخش شمال شرقی جزیره ی آواجی واقع است. این معبد در حقیقت بخش اصلی معبد هومپوکو-جی است که به شاخه ی نینا-جی از فرقه ی شینگون تعلق دارد.
در آیین بودایی نیلوفر آبی نماد دستیابی به نور شاکا (در سانسکریت: ساکیا مونی از نام های بودا) است.این معبد نمایانگر آرزوی آندو برای ساختن مکانی است که بودا و همه موجودات زنده بتوانند در آن در پوششی از نیلوفر آبی به خواب روند.
تصاویر پر شوری که آندو در جوانی در هند دیده بود در خاطره ی او شعله می کشیدند. میمونی که بر گرده ی اسبی سوار بود و پرنده ای که بر سر میمون نشسته بود: جهانی که در آن همه انسان ها و حیوانات و طبیعت در کنار هم زندگی می کنند و همه تفاوت ها زدوده شده اند:فضا یی که در آن زندگی و مرگ و عوامل معنوی و دنیوی تشکیل دهنده یک کلیت یکپارچه و هماهنگ هستند.
آندو ابتدا حوضچه ی بیضی شکلی با قطر بزرگ ۱۳۰ فوت و قطر کوچک ۹۸ فوت در بالای تپه ساخت. سپس برشی در میانه حوضچه ایجاد کرد و پلکانی رو به پایین در آن به وجود آورد.
هنگام پایین رفتن از پله ها گویی در اعماق حوضچه فرو می رویم و سپس به تالار قرمز رنگی می رسیم که به نظر می رسد متعلق به جهانی دیگر است.
تالار از اتاق گردی به قطر ۴۶ پا در درون اتاق دیگری به ابعاد ۵۷ در ۵۷ فوت تشکیل شده است. اتاق گرد با حائل مشبک و ستون های منظمی با مقطع مربع به دو حریم درونی و بیرونی تقسیم می شود و باز آفرینی نوعی آرایش فضایی باستانی هماهنگ با آیین های فرقه ای شینگون به شمار می آید.
توالی فرم های هندسی بیضی مربع دایره و شبکه موجب تمرکز ما هنگام نزدیک شدن به مقدس ترین مکان های معبد می شود.
حوضچه بیضی شکل و تالار شگرف زیر آن از طریق یک مسیر دسترسی بسیار تماشایی و طواف مانند با هم ارتباط پیدا می کنند.
ضمن بالا رفتن از تپه سرسبز و مسیر پوشیده از شن سفید به دیواری مستقیم می رسیم. این دیوار به شکل روشن و بارزی آسمان و دریای آبی را از هم جدا می کند و به صورت قابی برای تماشای مناظر پیرامون در می آید. با پشت سر گذاشتن این دیوار دیوار دیگری با شیب ملایم ما را عمیق تر وارد فضا میکند.
مسیر پوسیده از شن سفید کنار دیوارهای راست و خمیده قلمرو واسته ای است میان دنیای زندگی روزمره و جهان معنوی و در زیر آسمان آبی و محصور میان دیوارها تاثیر بهت آوری بر بیننده می گزارد.
دیوار خمیده را تا انتها پشت سر می گزاریم و پس از پیچیدن در گوشه آن ناگهان حوضچه نیلوغر آبی پیش چشممان گسترده می شود: یعنی پس از دریا و آسمان نوبت به حوضچه نیلوفر آبی می رسد و همین مشاهده فضا های غیر مشابه در ما کونه ای احساس انتظار بر می انگیزد تا پیوسته در این اندیشه باشیم که دیگر با چه چیزی روبرو خواهیم شد. با همین حس شور و انتظار است که در میانه ی حوضچه در کام آب فرو می رویم.
معبد آب به راستی تلاشی است برای بیان و نمایش زیبای زمانی و مکانی گذر از زندگی روزمره به قلمرو معنویات.
هنگامی که پرتو های آفتاب در حال غروب به درون پنجره های غربی تالار زیرزمینی راه می یابند فضای شگرفی رنگ قرمز درخشندهای به خود می گیرد و فضایی بسیار فرا تر از زندگی دنیوی ما به وجود می آید.
خود آندو اندیشه هایش را درباره این ساختمان چنین تشریح کرده است:
(( با گذشت زمان دیوار بتنی رنگ میبازد و درختان بر حوضچه سایه خواهند افکند . ولی نیلوفر های آبی در تابستان همچنان به گل خواهند نشست و به مردم یادآور خواهند شد که این مکان مقدس است. معماری معاصر فقط در فکر زمان حال است و بناها برای جلوه و درخششی گذرا باهم رقابت دارند. من دلم می خواهد ساختمان هایی بیافرینم که فارق از دگرگونی های ظاهری شان تا مدتها به زندگی خود ادامه دهند)).
