“باربارا پرابست” در ۱۹۶۴ در مونیخ متولد شد و در دانشگاه Akademie der Bildenden Künste مونیخ، و Staatliche Kunstakademie دوسلدورف تحصیل کرد. او از طرف Kunstfonds و Bavarian State هزینه ی تحصیلی دریافت کرد و در سال ۲۰۰۲ جایزه ی Philip Morris را از آن خود کرد. باربارا تا به حال نمایشگاه های انفرادی زیادی در آلمان و آمریکا داشته و در نمایشگاه های گروهی زیادی نیز از جمله “New Photography ۲۰۰۶” در موزه ی هنر مدرن نیویورک شرکت کرده است.
باربارا پرابست ابهامات ذاتی تصویر در فن عکاسی را کاوش می کند. در کارهای او رابطه ی لحظه ی عکاسی شده و واقعیت در دو مسیر مجزا هستند. تصاویر باربارا به وسیله ی لحظه های ثبت شده، کیفیتی تقریبا مغشوش پیدا می کنند: از یک طرف او نگاه خیره ی تک چشمی دوربین را رها کرده و آن را به نقاط دید متفاوتی تقسیم می کند و از طرف دیگر لحظه ی کوتاه عکاسی را متکثر می کند.
با کمک یک سیستم کنترل او می تواند به طور همزمان شاترهای متعددی را که در فاصله ها و زوایای محتلف قرار گرفته اند بفشارد. او با این روش و ثبت لحظات مختلف از یک سوژه مجموعه ی تصاویرش را به وجود می آورد. رابطه ی هر تک عکس با دیگری در یک مجموعه، با اصول واحد یا نشانه ی خاصی مشخص نمی شود.
در واقع، هر چند هیچ رابطه ی قراردادی در این مجموعه وجود ندارد اما در عین حال عکس ها بواسطه ی پیوندی محکم تر اما ناملموس محدود می شوند. یعنی تنها یک لحظه (moment) از فرآیند نوردهی (exposure) تبدیل به خود سوژه می شود.
در زندگی روزمره ی ما، هر لحظه به یک تجربه ی واحد گره خورده است و مهم نیست که این تجربه تا چه اندازه ممکن است پیچیده باشد. ما به تصوراتمان از “زمان ِ تجربه شده” (time experienced) وابسته هستیم و این “زمانِ تجربه شده” برای “حس بودن” ما الزامی ست.
باربارا پرابست به قابلیت عکاسی در محو کردن تفاوت بین مفهوم و سوژه علاقمند بود. وی در مدرسه مجسمه سازی خواند اما به جای نمایش مجسمه های سه بعدی عکس های سیاه سفیدی آن ها را به نمایش می گذاشت. این تصاویر عمدا خنثی به تصویر کشیده می شدند؛ گویی از آرشیو یک موزه در آمده اند. این تصاویر با عنوان “باربارا پرابست کارهای فوتوژنیک” معرفی می شدند و این سوال را ایجاد می کردند که دقیقا چه چیزی این تصاویر فوتوژنیک است؟ مجسمه ها یا خود عکس ها.
مجسمه ها هویت خود را به عنوان یک شیء سه بعدی انکار می کردند و به سطح صاف و کاغذی بازمی گشتند و تنها تخیل بیننده می توانست به آن ها بُعد ببخشد.
● گفتگویی با باربارا پرابست
▪ چطور این صحنه ها را تنظیم می کنید؟
در کارهای من گاهی دو تا دوازده دوربین درگیر عکاسی هستند. از آنجایی که هیچ راهی نیست تا من بتوانم همزمان در یک لحظه از منظره یاب تمام دوربین ها نگاه کنم مجبورم دوربین ها و مدل ها را با تامل زیاد مستقر کنم تا به روش درستی صحنه را به تصویر بکشم. نتایج هیچ وقت آن طور که برنامه ریزی شده بودند از آب در نمی آیند اما معمولا به آنچه که می خواهم نزدیک هستند. من به دستکاری عکس ها در کامپیوتر علاقه ای ندارم، کار من بر اساس بررسی شرایط عکاسی و رابطه ی آن با واقعیت است.
▪ رابطه ی هر تصویر با تصویرهای دیگر در یک عکس چیست؟
تصاویر هر مجموعه همیشه در یک لحظه یکسان گرفته می شوند. هر مجموعه حداقل دو نمای همزمان را در یک لحظه عکاسی می کند. در واقع یک شی ء را از زوایا، فاصله ها و بافت های (context) متفاوتی نشان می دهم. این همزمانی شالوده و اساس کار من است. این همزمانی در ثبت تصویر عکس ها را مقایسه پذیر می کند. بیننده با انتقال نگاهش از یک تصویر به تصویر دیگر و با قیاس کردن و دسته بندی نماهای متفاوتی با آن ها درگیر می شود. این روش تحلیلی ِ نگریستن باعث تردید در مورد ادراک و توانایی ما در تشخیص حقیقت می شود.
آیا در نهایت هدف شما ارایه ی کامل تر و معتبرتر یک تصویر از زاویه یک دوربین است؟
فکر می کنم کارهای من بر این امر دلالت می کند که هیچ ارایه ی معتبری از “آنچه حادث شده” وجود ندارد. عکاسی مثل زبان است؛ ما را با دلالتی روبرو می کند که بر پایه ی تصورات و توانایی های راوی داستان است.
▪ چرا دوربین های دیگر را هم در بعضی از عکس هایتان نشان می دهید؟
زوایای دوربین اغلب با هم اشتراک دارند، بنابراین دوربین ها در حین عکاسی از هم عکس می گیرند. چیزی که من خیلی به آن علاقمند هستم لحظه ایست که دوربین ها با حضور خود در تصویر از فرآیند عکاسی نقاب بر می دارند.
▪ چطور عکس ها را در کار نهایی انتخاب می کنید؟
معمولا ۳۶ فریمی که در تمام دوربین ها وجود دارد را از نظر می گذرانم. حاصل هر دوربین ۳۶ “لحظه” است اما من سعی من بر این است که لحظه ی برتر را انتخاب کنم. برای من کیفیت رابطه بین تصاویر در یک مجموعه به اندازه ی کیفیت هر تک عکس مهم است.
▪ آیا موقعیت یا سوژه نقش مهمی در کار شما دارند؟
موقعیت ها نقش مهمی در کار من ندارند. در واقع، من آنقدر که به چطور عکاسی کردن اهمیت می دهم به آن چیزی که عکاسی می کنم اهمیت نمی دهم. بنابراین موقعیت ها برای من مثل یک فرد مدل و لباس، تنها ابزار کار من هستند. تاکید من بیشتر در “چطور” دیدن است تا اینکه “چه” می بینیم.
▪ در کارهای شما تاثیر یا اهمیت عکس های سیاه و سفید چطور از عکس های رنگی متمایز می شوند؟
تقریبا در هر نوردهی به تعداد عکس های سیاه و سفید عکس رنگی هم می گیرم. نمی خواهم در کارم هیچ کدام از آن ها نادیده گرفته شوند. البته عکس سیاه و سفید تاثیر متفاوتی با عکس رنگی دارد. اگر شما یک عکس رنگی را به سیاه و سفید تبدیل کنید ممکن است زمان را به ۴۰ سال قبل برگردانید.
▪ در آخر ممکن است توضیح دهید که چرا عنوان کارهایتان شماره های نوردهی است؟
از یک طرف واژه ی “نوردهی” (exposure) واژه ای کاملا تکنیکی در عکاسی است و از طرف دیگر این واژه بر آشکار کردن چیزی دلالت می کند. در واقع، هر دو معنی با کار من مرتبط است. عنوان کامل کارهای من همیشه “نوردهی” بوده است که همراه با شماره و اطلاعاتی از موقعیت و زمان عکاسی ست. به نظر من این عنوان های حقیقی و جدی با مجاز و خیالی که در مجموعه های من وجود دارد در تضاد هستند.
منبع:سایت شخصی عکاس
booooooom.com
گرداوری:دینا صنیعی
