اسکیس ،راندو وکروکی های معمار پست مدرن تادائو آندو
تادائو آندو در ۱۳ اکتبر ۱۹۴۱ میلادی در اوزاکای ژاپن دیده به جهان گشود، در سالهای ۶۹-۱۹۶۲ م . تعالیم خود آموخته و غیر آکادمیک خود را به عنوان یک معمار با سفرهای آموزشی به اروپا، آمریکا و آفریقا و مطالعه بر روی خانه های فرانک لویدرایت و کارهای مدرنیسم قدیمی (کلاسیک) تکمیل کرد.افزایش کمی آثار او در سطح معماریهای مسکونی، کلیساها، موزه ها و مجتمع های تجاری بزرگ، و … با تکیه ای مداوم و تقریباً انحصاری بر ساختارهای بتن مسلح بزرگ و نمایان است که عظمت را در معماری او فزونی می بخشد. او واسطه ای میان شرق و غرب است، و بتن را ـ با اینکه از مواد جدایی ناپذیر جنبش مدرن اروپاست ـ در جهت نشان دادن زیبایی شناسی شرقی به کار می برد. اولین تمرین معماریش را در سال ۶۹ م . در اوزاکا آغاز کرد و تاکنون بیش از صد و پنجاه پروژه معماری را طراحی کرده است.او از با نفوذ ترین معماران پست مدرن نسل دوم ژاپن محسوب می شود. توجه عمده وی بر تفلیق فرمهای مدرن با مفاهیم و شیوه های سنتی ژاپن استوار است ؛ به بیان دقیق تر، هدف او تغییر معنای طبیعت از گذرگاه معماری است.
مصالح معماری آندو، بتن خام، خورشید، آسمان، سایه و آب است یا به عبارت بهتر، فضا. تأکید او بر این نکته است که استفاده کنندگان از بنا باید طبیعت را تجربه و احساس کنند و اینها همه ریشه در سنت منطقه ای زیستگاه او ـ کانزایی ـ دارد.عناصر اصلی و متناقص معماری آندو عبارتند از نظم، مردم و احساسات انسانی. او در معماری خود، به گونه ای متضاد آنها را با هم ارتباط می دهد و میان آنها تفاهمی ایجاد می کند:فرم در برابر فرم و فضا، داخل در برابر خارج و طبیعت در برابر هندسه .آندو از جذابیت فرم صرفنظر کرده و بر جذابیت فضا تأکید می ورزد. او اعتقاد دارد که فرم، از تأثیر فضایی می کاهد و در نتیجه، جذابیت معماری را محدود می کند..به اعتقاد او، ارحجیت دادن به فرم به معنای ارجحیت دادن به حس بینایی در میان پنج حس و عدم توجه به عمق فضایی است. در نتیجه او در پی نفی فرم به مفهوم به کارگیری فرمهای ساده و انکار ساده و انکار فرمهای پیچیده است. (نفی تصویر صرفاً بصری در فضا).
معماری او، معماری نفی و انکار است. او جامعه مدرن و جهانی بودن را نفی می کند. اولین چیزی که آندو نفی کرده، مفاسد جامعه مدرن و ارزشهای آن است. (برای مثال، مقوله راحتی) آندو راحتی مدرن را نفی کرده، تلاش می کند ارتباط پویایی با جهان برقرار کند. او راحتی را از معماری خود دور می کند و به جای آن امکان حضور انسان و طبیعت را در کالبد معماری اش فراهم می سازد.او کارهای متعددی تاکنون انجام داده است که ۸ اثر برترش که اهداف و تفکرات او را به خوبی جلوه گر می سازند را نام می بریم:-نمازخانه کوه روکو (کلیسای باد)-کلیسای روی آب-کلیسای نور-معبد آب-خانه Raw -مجتمع تجاری تایمز ۲-پروژه ناکانو شیما ۲-موزه نائو شیما .ویژگی های شاخص معماری آندو، نظم، مردم و احساسات انسانی است.
بنابراین، بر اساس الهاماتی که او از این سه عنصر گرفته، پروژه های او را می توان دسته بندی کرد. در معماری آندو، عناصر به شکلی متضاد با هم مرتبط می شوند. بنابراین، فرم در مقابل فرم و فضا، داخل در برابر خارج و طبیعت در برابر هندسه قرار می گیرد. به عبارت دیگر، معماری او حاصل ارتباطی است که بین این عناصر وجود دارد. برای آشنایی و شناخت بیشتر، کارهای آندو را بر اساس ساختار و کالبد به سه بخش معماری یگانه انگاری، دو گانه انگاری و کثرت گرایی تقسیم بندی می کنیم.
آن دسته از کارهایی که در شمار معماری یگانه انگاری قرار می گیرند، دارای فرمی خالص، طراحی واضح و فضایی قومی هستند. این نوع معماری، بیشتر در خانه ها و کلیساهای کوچک دیده می شود. در این فضاها، با آرامشی روبرو می شویم که یادآور فضای سنتی چاپخانه های ژاپنی است. در این فضا، بر اساس ریتمی وحدت بخش، کل به جزء تبدیل می شود. این ریتم، حتی در نور و سایه نیز تکرار می شود. در معماری دو گانه انگار، آندو روش خاص خود را اعمال می کند. به عبارتی، روش او از هیچ نوع معماری دیگری تأثیر نپذیرفته است. در آنجاست که آندو از فرم بیضوی استفاده می کند؛ ولی در معماری دو گانه انگار، فضا بر اساس نیروی پویا شکل می گیرد. این نیرو، از تضاد بین فرم و فضا حاصل می شود. در این نوع معماری ـ بر خلاف معماری یگانه انگار که فرم بر فضا غالب است ـ فرم و فضا دارای ارزش یکسانی است و در اینجاست که نوآوری های آندو تجلی می یابد.
معماری کثرت گرایی آندو شامل تعداد زیادی از کارهای او از سال ۱۹۸۵ به بعد می باشد. این معماری، با فرم های متنوعی که دارای جهت گیریهای مختلفی است، شناخته می شود. در اینجا، تمرکز فضایی که در معماری یگانه انگار وجود داشت، متلاشی و پراکنده می شود و بیشتر به سوی روشنایی و پویایی می رود. فرم از نظر بصری، سبک تر شده و پراکنده می شود. بنابراین در طراحی، فضا از ترکیبات مختلفی شکل می گیرد.
سال ۱۹۷۶ که هم برای آندو و هم تاریخ جدیدی از معماری مسکونی به یاد ماندنی بود بستر تکامل راوهوس در سامی یوشی بود . آندو در آن زمان ۳۵ سال داشت . این خانه کاملا روشنگر ویژگی های مشخصه دنیای معماری آندو می باشد : تلاش وافر برای ایجاد دیوار های بتونی زیبا ، ترکیب های هندسی ، احترام به محتوای فرهنگی – سنتی ، و ترکیب فضای طبیعی و انتزاعی و تصویر جدیدی از زندگی روزانه .این خانه که فقط در حدود ۶۵ متر مربع زیربنا دارد برنده جایزه سالانه انجمن معماری ژاپن در سال ۱۹۸۰ شد ، که از اعتبار بالایی برخوردار است و در خانه سامی یوشی برگزار شد . و این اولین باری بود که در میان بسیاری از خانه های قابل توجه ( برجسته که آندو بعداً طراحی کرد ) جایزه به ساختمان مسکونی یک طبقه داده شد .
از میان برجسته ترین خانه هایی که پس از آن طراحی کرده است میتوان به خانه بلوک شیشه ای یا هوس بلوک گلس (۱۹۷۹)– مسکن گُوشینو ( ۱۹۸۱ ) و مسکن کیدوساکی ( ۱۹۸۶ ) برنده جایزه رایزویا یوشیدا اشاره کرد . علاوه بر طراحی خانه های شخصی ، آپارتمان هایی را نیز طراحی کرده است از جمله رُکوهوسینگ (خانه رُکو ) ( سال ۱۹۸۳ برنده جایزه طراحی فرهنگی ژاپن ).
تادائو آندو نوعی انقلاب در تسهیلات تجاری به وجود آورده است که در دستان سایرین بیشتر اسباب خودنمایی بود. در عین حفظ سبک و شیوه اش ، فضاهای عمومی با کیفیتی بالا و متمایز معرفی می کند نظیر ساختمانهای تجاری معروف از جمله باغ رُز ( ۱۹۷۷ ) ، فستیوال ( ۱۹۸۴ ) و تایمز ( ۱۹۸۴ ) گالریا آگا ( ۱۹۸۸ ) و کالزیول ( ۱۹۸۹ ) .
او طی چند سال گذشته ، درکارش که همیشه مطابق با سبک و شیوه اش بوده است، تنوع شگفت آوری را نشان داده است . هم زمان شیوه اش به انواع ساختمان ها پرداخته است . بعنوان مثال، تعدادی کلیسا به طرحهای تجاری و مسکو نی اش افزوده است شامل چپل در ام ثی رُکو . ( ۱۹۸۶ ، برنده جایزه هنری مینی شی ) – کلیسای روی آب( ۱۹۸۸ ) و کلیسای نور ( ۱۹۸۹ ) بعلاوه مجموعه ای از غرفه های نمایشگاهی مراسم چای – از جمله خانه بلوک چای ( ۱۹۸۶ ) – خانه ای خیمه ای چای ( ۱۹۱۸ ). بعلاوه با ساخت موزه بچه ها ( هیوگو – ۱۹۸۹ ) شروع به کار روی تسهیلات عمومی در مقیاس بزرگ کرد.
ایده های جسورانه اش برای پروژه های ناکانو شیما ، شهر تخم مرغی و اسپیس استراتابیانگر علاقه اش به شهر اوساکا و تمایل فوق العاده اش به خلق فضاهای عمومی می باشد.
از آنچه پیشتر گفته شد چنین بر می آید که دنیای معماری تادائو آندوکاملا اصیل بوده و با سرعتی بی نظیر گسترش یافته است. هم اکنون نیز درحال توسعه است . معماران و دانش جویان جوان که آندو رابسیار دوست می دارند بسیار به او امیدوار هستند . بدون شک ، از دیدگاه معماری معاصر ، پیشرفت های آینده اش یکی از مهمترین و جذابترین موضوعات می باشد .
تادائو آندو برنده جایزه های بیشماری بوده است. در ژاپن جایزه سالانه انجمن معماری ژاپن ( ۱۹۸۰ ) جایزه طرح فرهنگ ژاپن ( ۱۹۸۳ ) جایزه سالانه (به خاطر تشویق استعداد جدید در هنر های زیبا ) وزارت آموزش ژاپن ( ۱۹۸۶ )جایزه هنری مینی شی ( ۱۹۸۷ ) . جایزه ایزویا یوشیدا ( ۱۹۸۸ ) – ناظر – مدال آلوار و مدال طلای آکادمی معماری فرانسه. او در ژاپن در یل و کلمبیا و هاروارد تدریس کرده است ، رقابتهای بیشمار طراحی بین المللی را قضاوت کرده است . او کارش را در بخشهای مختلفی از جهان به نمایش گذاشته است . و ساختمانهایش در رسانه های جمعی در همه جا ارائه شده است .
مجموعه های زیر تا کنون به چاپ رسیده اند :
تادائو آندو مینی مالیسم :الکتا موُنیتر- پاریس ۱۹۸۲٫
تادائو آندو: ساختمانها- پروژه ها-نوشته ها- ری زولی – نیویورک ۱۹۸۴٫
معماران GA و تادائو آندو: ای . دی . ای چاپ توکیو ۱۹۸۷٫
تادائو آندو : هنرکنده یاله و آثار معاصر – ری زولی – نیویورک ۱۹۸۹
