طراحی ویلای تابستانی توسط تنها فرزند «آلوارو سیزا»، معمار معروف پرتغالی و برنده جایزه معماری «پرایتزکر» سال ۱۹۹۲ میلادی انجام شده است. وی در سال ۱۹۹۴ از مدرسه معماری «پورتو» فارغ‌التحصیل شده در برخی از پروژه‌های آلوارو سیزا نظیر «موزه هنر هلسینکی» با پدرش همکاری داشته است. وی پس از تاسیس دفتر شخصی خانه ها و ویلاهای بسیاری را در شهرهای مختلف پرتغال و اسپانیا طراحی و اجرا نموده است اما هیچ یک از آنها به اهمیت و شهرت ویلای «تولو»نبوده است.
مالک و کارفرمای این ویلا از اقوام نزدیک معمار بوده و با هزینه کمی معادل صد و پنجاه هزار دلار ساخته شده است. آنچه در این خانه حائز اهمیت است چگونگی قرار گیری پروژه در شیب تند زمین و استفاده هوشمندانه از پتانسیل های موجود در سایت می‌باشد. این بنا متشکل از حجم‌های مکعبی کوچکی است که همسطح با شیب زمین پایین رفته و از دو دوردست همچون پاره سنگ هایی طبیعی در بستر کوه به نظر می‌رسد.
شاید در نگاه اول دلیل قانع کننده‌ای برای نحوه چیدمان فضاها و تعداد زیاد پله‌ها نتوان یافت، اما نکته‌ای مهمتر از چگونگی قرارگیری بنا بر روی شیب زمین در این خانه موقعیت معمار در زیر پا گذاشتن ساختار رایج در نظام توده و فضا و خلق نظامی جدید است؛ چنانچه در سایر آثار این کتاب نیز مشاهده می‌شود همواره بنا در قسمتی از سایت احداث شده و محوطه یا باغ در مقابل یا پیرامون آن گسترده می‌گردد، اما در این بنا، ویلا در زیر و محوطه بر روی آن، یعنی همان بام‌های ایجاد شده می‌باشد. بدین ترتیب تفکیک این دو از یکدیگر ممکن نبوده و توده و فضا هر یک دلیلی برای وجود دیگری می‌باشند.
مساحت زیر بنای این ویلای کوچک ۱۸۰ مترمربع بوده و نحوه گستردگی آن به سمت جنوب حداکثر استفاده از تابش آفتاب را میسر ساخته است. همچنین به دلیل فرو رفتن بنا در سایت، در فصول گرم نیز می‌توان از سرمای طبیعی زمین جهت خنک ساختن فضاهای داخلی استفاده نمود. مدول پایه در طراحی این بنا مربع بوده و احجام حاصل از ان مکعب‌هایی هستند که به دلیل چرخش سه مکعب زوایای تندی در داخل پلان به وجود آمده است. این سه مکعب، اتاق‌های خواب والدین و دو فرزند خانواده بوده و علاوه بر چرخش حجم، بافت متفاوت بام نیز آنها را از سایر قسمت‌های بنا متفاوت می‌سازد.
چنانچه در مقطع ویلا مشاهده می‌شود در حالیکه پله‌های بتنی به روی بام، ارتباط میان بالا و پایین سایت در خارج از بنا را ممکن می‌سازند، در درون بنا نیز به موازات پله‌های خارجی، پله‌هایی چوبی ارتباط سطوح متعدد را برقرار می‌سازند. چگونگی اتصال این پله ها ارتباط سطوح متعدد را برقرار می‌سازند. چگونگی اتصال این پله ها به دیواره‌های داخلی و خارجی نیز از دیگر نکات جالب توجه در پروژه می‌باشد.
ورودی اصلی خانه که مانند ورودی یک مخفیگاه نظامی است در سمت شمال سایت و بالای دامنه کوه تعریف شده و پارکینگ هم بر روی قسمتی از بام بنا واقع شده است. در سطوح اولیه بنا فضاهای عمومی نظیر دفتر کار، نشیمن، غذاخوری و آشپزخانه و در سطوح پایین‌تر سه اتاق خواب به همراه سرویس بهداشتی و حمام و در انتها نیز رختشویخانه و موتورخانه مکان یابی شده اند. استخر روباز کوچکی هم بر روی آخرین سطح ویلا طراحی شده است.
چرخش حجم اتاق‌های خواب علاوه بر ایجاد بالکن‌های اختصاصی موجب حجم اتاق‌های خواب علاوه بر ایجاد بالکن‌های اختصاصی موجب پدید آمدن فیلترهای ورودی جداگانه‌ای نیز برای هر یک از اتاق‌ها شده است. ارتباط بصری مناسب میان فضاها در مقطع آنها را به یکدیگر پیوند داده و دیواره‌های سفید داخلی، استفاده از نورگیرهای سقفی و مبلمان مینماالیستی، یادآور فضاهای داخلی طراحی شده توسط «آلوارو سیزا» می‌باشد. با وجود شهرت زیاد این ویلا از نظر بسیاری از منتقدین معماری نقدهایی نیز در خصوص پله‌های زیاد و عدم امکان استفاده از آسانسور، عدم ارتباط پیکر بنا با طبیعت و کوچک بودن فضاهای داخلی بر این پروژه وارد می‌باشد.
نام پروژه: Tolo House
معمار: Alvaro Leite Siza Vieira
موقعیت بنا: Penafiel – Portugal
زمان ساخت: ۲۰۰۵
