«استیوان ارلیچ» پس از اتمام تحصیل در رشته معماری به مدت شش سال در کشورهای آفریقایی مشغول به طراحی شد و پس از آن علاوه بر تاسیس دفتر معماری خود در سال ۱۹۷۰ به تدریس در دانشگاه‌های کشورهای مختلف نظیر آمریکا، آلمان، مکزیک، ژاپن، چین و نزوئلا پرداخت. در میان مجموعه آثار او خانه‌ها و ویلاهای مسکونی از اهمیت بیشتری برخوردار بوده و جوایز معماری بسیاری را نصیب وی کرده‌اند.
آنچه بیش از هر چیز در آثار مسکونی وی حائز اهمیت پیرامون بناست. ایده‌های وی در این خصوص و همچنین استفاده از تکنولوژی‌های ساختمانی جدید، کنترل انرژی و معماری پایدار موضوعات اصلی فعالیت‌های آکادمیک وی می‌باشند.
نام پروژه: Canyon Residence
معمار: Steven Ehrlich
موقعیت بنا: Los Angeles-USA
زمان ساخت: ۲۰۰۰
در میان آثار مسکونی «ارلیچ» خانه «کنیون» از شهرت بیشتری برخوردار است. طراحی ساختار فضایی این بنا که در زمینی وسیع و پر از درختان قدیمی بنا شده است با هدف حفظ درختان و احداث بنا در میان آنها بوده است. حفظ این درختان که از شاخص ترین انواع پوشش گیاهی در ایالت کالیفرنیا خصوصاً شهر لس‌آنجلس می‌باشند ایده اصلی در طراحی بوده و باعث شده است که پلان U شکل بنا در برخی نقاط از شکل هندسی خود خارج شود. اما احترام به سایت تنها در این مقیاس نبوده و تاثیر محیط را در کوچکترین جزئیات بنا نظیر نوع و نحوه استفاده از مصالح و انتخاب رنگ‌ها نیز می‌توان مشاهده نمود.
هر چند که بنا در مجموع از سطوح طبقات آرام آرام و همخوان با شیب زمین تغییر می‌کنند. در این میان تراس‌ها، نشیمن‌های رو باز و پلکان‌های عریض نیز به همنشینی بنا در طبیعت کمک نموده است.استفاده از چوب به عنوان مصالح اصلی بنا در جداره رو به باغ بیش از نمای حاشیه خیابان به چشم می‌خورد. از چوب در مکانی به عنوان مصالح کف فضاهای داخلی و تراس‌ها و در جای دیگر به عنوان پوشش دیوار، تزیینات و یا قاب درها و پنجره‌ها استفاده شده است.
ساختار حجمی خانه حاصل از ترکیب خطوطی باریک و افقی با دیواره‌هایی عمودی است که تنوع اندازه، رنگ و نوع مصالح آنها را از یکدیگر جدا می‌سازد؛ ترکیبی که در نمای حاشیه خیابان، یادآور خطوط و صفحات خانه «شرور» اثر «ریتولد»و در نمای رو به باغ می باشد.
این دیواره‌های قطور در حقیقت باکس‌هایی هستند که فضاهای خدماتی و پلکان ارتباطی را در خود جای داده و همچون ریشه هایی بنا را در نقاط مختلف با زمین پیوند می‌دهند. برخلاف آنکه در نگاه نخست ساختار حجمی پیچیده این خانه درک سلسله مراتب فضایی را دشوار می سازد، اما ساختار فضایی در داخل خانه بسیار خوانا و واضح است. سطوح بنا را می‌توان در سه طبقه از یکدیگر تفکیک نمود؛ تراز ورودی وسیع‌ترین طبقه می باشد که در آن به غیر از کتابخانه و اتاق خواب مهمان، سایر فضاها نظیر نشیمن عمومی، آشپرخانه، غذاخوری و دو اتاق خواب از نور طبیعی بهره برده و به منظره باغ اشراف دارند. بالاترین تراز شامل اتاق خواب والدین، اتاق تعویض لباس و حمام است و به صورت یک سوئیت مستقل از بنا جدا گردیده است.
همانند تراز ورودی، راهروها در این طبقه نیز در درون و بیرون فضا در حرکت بوده و به تراس‌هایی خطی تبدیل می‌شوند. در پایین‌ترین تراز خانه که همسطح با باغ می‌باشد فضاهایی نظیر انبارها، اتاق تمرین موسیقی و دفتر کار خانگی قرار گرفته‌اند. بازشوهای فضاهای اصلی سرتاسری بوده و حداکثر ارتباط بصری با طبیعت را ممکن می سازند. درختان بلند در تمامی نماها جزوی از بنا محسوب می‌شوند و پیداست که بنا با احتیاط تمام میان آنها شکل گرفته است. رنگ و بافت استفاده شده در دیواره‌های داخلی بنا نیز الهام گرفته از رنگ‌ها و بافت‌های موجود در ساقه‌های این درختان می‌باشد.
