طراحی پایدار همکاری متفکرانه معماری با مهندسی مکانیک ، برق و سازه است . علاوه بر فاکتورهای متداول طراحی مانند زیبایی ، تناسب ، بافت و سایه و نور و امکاناتی که باید مد نظر قرار گیرند گروه طراحی باید به عوامل طولانی مدت محیطی و اقتصادی و انسانی توجه نموده و اصول اولیه آن را که به قرار زیر است مد نظر قرار دهد
۱- درک محیط :
طراحی پایدار با درک از محیط آغاز می گردد. اگر ما به امکانات محیطی که در آن هستیم آگاه باشیم می توانیم از صدمه زدن به آن ها جلوگیری کنیم . درک محیط باعث مشخص شدن مراحل طراحی از جمله جهت قرار گیری نسبت به خورشید ( رون قرار گیری در سایت ) و حفظ محیط پیرامون و دسترسی به سیستم نقلیه و پیاده می گردد.
۲- ارتباط با طبیعت :
چه ساختمان در محیط شهری باشد و چه در یک محیط طبیعی تر ارتباط دادن طبیعی به محیط طراحی شده روح و جان می بخشد .
۳- درک روندهای موجود در طبیعت :
در سیستم موجود در طبیعت زباله موجود نمی باشد یعنی لاشه یک موجود غذای یک موجود دیگر است به بیان دیگر موجب احترام بشر به نیازهای انواع گونه های طبیعی می گردد روندهایی که باعث احیا می گردد تا ضایع کردن و بیشتر به زنده ماندن می انجامد .
۴- درک تاثیرات محیطی :
طراحی پایدار سعی در درک تاثیرات محیط از طریق ارزیابی و تحلیل سایت دارد ، ارزیابی انرژی مصرفی – سمیت مصالح و تکنیک های ساختمان سازی ، بطوریکه تاثیر منفی محیطی را می توان از طریق استفاده از مصالح ساختمان سازی پایدار ، مصالح با سمیت کمتر و مصالح ساختمانی قابل بازیافت کاهش داد .
۵- روند مشارکتی طراحی :
طراحان پایدار اهمیت توجه به هر نظری را می دادند . همکاری با مهندسین مشاور و متخصصین دیگر در مراحل اولیه طراحی صورت می پذیرد . طراحان همچنین به نظرات ساکنین محلی و همسایگان محلی نیز توجه می کنند .
۶- درک مردم :
طراحان پایدار باید به فرهنگ و دین و نژاد مردمی که قرار است برای آنها طراحی کنند توجه کنند. بنابراین معماری پایدار ترکیبی چند ارزشی در بردارد : زیبا شناسی – محیط اجتماع – سیاست و به عبارتی طراحی و ساختمان سازی هماهنگ با محیط و به عبارتی دیگر یک معمار باید زیرکانه چند فاکتور را در نظر بگیرید :مقاومت و پایداری و طول عمر بنا – مصالح مناسب و مفهوم کانسپت . و کلاً تمام اصول معماری پایدار باید در یک پروسه کامل که منجر به ساخته شدن محیط زیست سالم می شود تجسم یابد .
