طراحی مجتمع مسکونی ۵۰ واحدی
طراحی مجتمع مسکونی ۵۰ واحدی که در حاشیه غربی شهر وین در اتریش قرار دارد، از سه ساختمان مجزا تشکیل شده است؛ که پیرامون یک فضای سبز نیمه خصوصی شکل گرفته اند.کارفرمای این پروژه یک شرکت تولید سیستم های پیش ساخته ساختمانی (mishe construction) بوده است که در اجرای این طرح نیز از این سیستم ها استفاده شده است.
نام پروژه : مجتمع مسکونی ۵۰ واحدی
معمار : نسرین سراجی Nasrin Seraji ))
موقعیت بنا : وین اتریش (Vienne-Austria)
زمان ساخت : ۲۰۰۴
نسرین سراجی بزرگزاد متولد سال ۱۹۵۷ در تهران است. وی در سال ۱۹۸۳ در مقطع کارشناسی و در سال ۱۹۹۸ در مقطع کارشناسی ارشد از دانشکده لندن فارغ التحصیل شده و از سال ۱۹۹۶ نیز به تدریس در در دانشکده معماری وین مشغول است.
وی در سال ۱۹۹۰ آتلیه خود را در پاریس تاسیس کرد و در سال ۲۰۰۱ حائز رتبه اول مسابقه طرح توسعه مدرسه معماری Lille شد. آتلیه سراجی، که کارکنان آن با ملیت های گوناگون در آن گردهم آمده اند، با تاکید بر بسترهای اجتماعی ، فرهنگی و اقتصادی هر پروژه در نیمه دوم دهه نود بسیار فعال بوده و در مسابقات معماری و شهرسازی متعددی دعوت به همکاری شده است. از جمله پروژه های بسیار موفق این آتلیه، که در سال ۲۰۰۳ اجرای آن به پایان رسیده است، می توان به مجتمع مسکونی ۵۰ واحدی در وین و خوابگاه دانشجویی ۱۶۴ واحدی در پاریس اشاره نمود.
مجتمع مسکونی ۵۰ واحدی که در حاشیه غربی شهر وین در اتریش قرار دارد، از سه ساختمان مجزا تشکیل شده است؛ که پیرامون یک فضای سبز نیمه خصوصی شکل گرفته اند.کارفرمای این پروژه یک شرکت تولید سیستم های پیش ساخته ساختمانی (mishe construction) بوده است که در اجرای این طرح نیز از این سیستم ها استفاده شده است.
مساحت پروژه ۴۵۰۰ مترمربع و ارتفاع ساختمان ها نیز حداکثر شش طبقه است. مقررات موجود برای نمای ساختمان ها در اتریش، یکی از چالش های این طرح بود که سبب بروز تفاوتی آشکار میان طراحی نمای اصلی و نمای پشت پروژه شده است. استفاده از رنگ تند تنها در نماهای اصلی دیده می شود و نماهای پشت تماماٌ به رنگ سفید است.
رنگ های قرمز، سبز و زرد در نماهای ساختمان، ستون ها و دیوارهای داخلی کیفیتی خاص به این مجتمع بخشیده است.
دسترسی سواره به داخل سایت ممکن نیست، پارکینگ های سواره در زیرزمین بلوک ها واقع شده و دسترسی به آن توسط مسیری است که درپشت ساختمان ها و در بدو ورود به مجتمع قرار دارد.
نکته حائز اهمیت در طراحی این ساختمان که آنرا از پروژه های مشابه خود متمایز می کند، بروز حجمی تداخل فضاهای داخلی، نظیر ویدها و نیم طبقه ها، در نماهای رو به حیاط مرکزی است . این امر سبب پیچیدگی و عدم یکنواختی نماها شده و چشم را در جستجوی منطقی برای قرارگیری تراس ها به بازی می گیرد. همچنین گشودگی ها در ابعاد و تناسبات متنوع در نماها ظاهر شده و نرده های فلزی در بعضی طبقات همچون دوخت هایی افقی سعی در پیوند واحد ها به هم دارند.